نمایش ٣٠ دی ماه رو با دوستم دیدیم
در ابتدا فکر می کردم نیازی به نوشتن نظر و نقد نیست و تنها امتیاز دادن کفایت می کند.
نمایش نامه که بی نظیر هست، رنج بی پایان انسان منتظر، ایمان به انتظار منجی تا با آمدنش همه دردها را درمان کند، تسلسلی بی پایان از تکرار و تکرار و تعصبی بی منطق تا خشکیدن همه چیز، تا مرگ تدریجی حواس پنج گانه انسانی، درخت تنومند اما خشکیده نماد این نمایش است که شاخه های امید بی حاصلش تا آخرین صندلی نمایش امتداد یافته است. تکرار در انتظار چنان فرساینده است که دی دی حتی توان پایان دادن به مرثیه برای سنگ قبر سگی کشته شده را ندارد، گویی حتی شعر مردن نیز نا تمام است و مرگ هم خارج از انتخاب،،، درخت با بندهایی از جنس بند شلوار گوگو در هم تنیده و به ساقه و تنه که می رسد، تنه درخت تعصب خشک را قطور و تنومند می کند، گوگو می خواهد برود اما توان (کفش) رفتن ندارد و می خواهد که بمیرد اما طناب دارش بند شلوارش است که وزنش را تحمل نمی کند، حافظه را از دست داده که طنابی بیاورد و به این رنج پایان دهد، جنبه دیگر شخصیت انسان،دی دی، در تلاشی بی وقفه برای تداوم باورمندیش به امید واهی دادن به آمدن منجی...و....
اجرا عالی بود و بازی همه بازیگران رو دوست داشتم... لباس های مکمل گوکو و دی دی عالی انتخاب شده بود... موسیقی و نور به وقت و اندازه و زیبا...
سپاسگزارم از همه دست اندرکاران این نمایش خاص و تاثیرگذار