همزمان با ورود به سالن سنگینی رو حس کردم ، صابر ابر صحنه رو سنگین طراحی کرده بود که بسیار هم چشم نواز بود. همراهی آرپژ های پیانو فضای جالبی رو در شروع برای مخاطب می سازه.(خانوم تقوی در سکوت)
صابر ابر درست و میزونه، هم می خندی بهش همزمان هم ازش میترسی.بعضی لحظه ها میخکوبت میکنه و بعضی لحظه ها میاد سره میزت و دستاشو میندازه دور گردنت و تو صورتت داد میزنه...صابر با مخاطب ارتباط برقرار میکنه و بداهه جالبی هم داره
میکروفنی روی میز اصلی وسط صحنه نصب شده که در قسمت هایی از اجرا با اضافه کردن ریورب و دیلی فضای وهم و ترس بیشتری رو به مخاطب القا میکنه (خانوم تقوی همچنان در سکوت)
موسیقی انتخابی فضای کار رو به درستی روایت میکنه و طراحی صدا هم خوبه و لایو بودن موسیقی و بازی کردن با رزونانس صداها روی دیالوگ ها جالبه.
در کل خسته نباشید میگم به تمامی عوامل...اجرای خوبی دیدم
ارادت