"پس از"
نمایشی که به‌شکلی هوشمندانه به مفهوم فقدان و تأثیر آن بر ذهن و روان انسان پرداخته .
نمایش، مرز میان خاطره و واقعیت را درهم می‌شکند و تماشاگر را در مسیری حسی و فکری همراه می‌کند. از نظر روانشناختی، اثر به مکانیسم‌های سوگ، انکار، پذیرش و بازسازی درونی می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه نبودن یک نفر، گاهی حضوری ماندگارتر از بودنش دارد.
طراحی میزانسن و اجرای بازیگران ، تنش‌های درونی را به‌طور ماهرانه‌ای منتقل می‌کند و ذهن تماشاگر را در یک مسیر پیچیده و درگیرکننده هدایت می‌کند.
متأسفانه گاهی محدودیت‌ها و تغییرات ناخواسته، مانع از بروز تمام پتانسیل‌های اثر می‌شوند.
برای دومین بار به تماشای “ پس از “ نشستم ، تغییرات چشم گیر و مثبت بودند و همچنان قدرتش در برانگیختن احساسات و درگیر کردن ذهن، تحسین‌برانگیز بود.