همیشه مرگ جبر نیست، شاید انتخاب باشد
در ابتدا و با احترام به همه ی سلایق، این مطلب نگاه و مواجه ی شخصی من با اثر است و ممکن است همسو یا مخالف نظر شما عزیزان باشد.
پیشتر فیلم تئاتر این نمایش را با کارگردانی اشکان خیل نژاد دیده بودم و بعد از سالها به دیدن نمایش اثر نشستم. نمایش «این زندگی مال کیه» به کارگردانی درسا آقایی با نگاه و رویکردی تلفیقی از جهان فانتزی و جهان رئالیسم کلاسیک اثری قابل تامل است که وجوه مختلف آن قابل بحث و تحلیل است، از جهان پارادوکسیکالی و شیوع تضادسازی چون؛ جبر و اختیار، حق و باطل، عقل و جنون، خواب و بیداری و ... تا منصب قدرت و توازن خواهی سیستماتیک و اخلاقی و یا بررسی از جنبه انواع کنش و کشمکش، این نمایش برای مخاطب به مثابه محکمه ای است که با انتخاب خود تقدیرش را رقم می زند.
نمایش پیرامون طغیان فرد علیه سیستمی است که سعی دارد روح و جسم او را به انقیاد بکشاند. اتانازی برای او یک انتخاب است و زیستن جبریست دشوار، این شیوه ی استفاده از تقابل با تضادها در متن نمایش، باعث بهره وری مفیدی از متن شده، کارگردان در متن (به وضوح لاغر شده نسبت به متن اصلی) با حذف برخی از خرده پی رنگها، مستقیما به سراغ پررنگ ساختن تضادها می رود، تضادهایی گوناگون از فردی تا اجتماعی، یا تضاد میان فردیت در برابر نظام‌های برساختی ، نظامی که در این اثر خود را در شکل یک بیمارستان نمایان ساخته است و در تمامی ارکان ساختاری و بصری صحنه اعم از دکور و لباس و اکسسوار پدیدار می شود. در این بین و در کشمکش فرد با جامعه، چالش میان کاراکتر دکتر و بیمار یک بازی قدرت را پدیدار می‌کند که به شکلی آشکار در جامعه مطرح شده توسط نویسنده اثر (برایان کلارک) در جریان است و شدت این ابراز قدرت تا انتها بر دیگر کاراکترهای بیمارستان نیز تاثیر می‌گذارد.
با احترام به تیم طراحان گرامی گروه باید گفت نمایش در ... دیدن ادامه ›› بخش طراحی شامل نکاتی ست که شاید بیان آن به گروه اجرایی ایده های جدیدی را انتقال دهد، در طراحی نور و صحنه و دکور و اکسسوار با بهره گیری از جهان فانتزی و ترکیب آن با جهان رئال (کلاسیک) سعی بر بالا بردن آنتروپی صحنه و کاربردی ساختن اعضای صحنه مشخص و هویداست. اما در تلفیق این دو جهان باید تمام ساختار به صورت جز به جز در راستای یک کل واحد - که از تلفیق جهان رئالیسم و فانتزی شکل گرفته - حرکت کنند. کما اینکه در طراحی صحنه و لباس و ابزار صحنه ما شاهد یک ناهمگونی هستیم و در بستر فانتزی به تماشای بازیگران و عناصر رئال نشسته ایم. شاید یک بازنگری مجدد به عناصر صحنه - لباس و گریم و اکسسوار - بتواند در فضاسازی مناسب اثر کمک شایانی نماید.
در بخش بازی ها با بازی های یکدست و نسبتا قابل قبولی مواجهیم و البته بازی خوب و چشمگیر شاهین زارع به عنوان بازیگر اصلی انرژی موثری را به صحنه بخشیده است.
در پایان ضمن تشکر از عوامل دوست داشتنی و خوش آتیه ی نمایش، با احترام نمره ی ۴ را ثبت می کنم و امیدوارم باز هم صحنه های نورانی سالن های نمایش، میزبان این گروه پویا باشد.