این نمایش از داستان نازنین نوشته ی داستایفسکی اقتباس شده است ...تماشاگر به محض ورود متوجه ی دکور و چیدمان جالب و عجیب ظروف و میزهای پذیرایی در ردیف های جلویی در هر طرف صحنه می‌شود که در ادامه متوجه میشود کاملا مرتبط با فضای داستان و مهمانی سوگ راوی است ...در این نمایش با مونولوگ صابر ابر و اجرای عالی او روبرو هستیم و تسلط او در نمایش انواعی از احساسات اعم از شوخ طبعی، غم ، خشم و درماندگی) ،کاراکتر فاطمه نقوی در نقش خدمتکار ،دیالوگی ندارد و در سکوت بازی میکند و این امر خیلی این کاراکتر را به نازنین که راوی مرتب به سکوتش اشاره میکند، مرتبط می‌کند، زنی خاموش در یک فضای مردسالار ...در پایان فاطمه نقوی با گرداندن آئینه بر روی تماشاگران به آنها یادآوری میکند که خودتان را در این آئینه ببینید میتواند برای شما هم رخ دهد پس دست از قضاوت بردارید..با سپاس فراوان از صابر ابر،فاطمه نقوی و همچنین طراح صحنه و آهنگساز برای این نمایش عالی