تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوارSB > com/org | (HTTPS) localhost : 19:03:21
تار ایرانی به نام کشور آذربایجان ثبت شد
شیوه ساخت و نوازندگی تار در هفتمین اجلاس یونسکو به نام آذربایجان به ثبت رسید؛ درصورتی‌که تار، یکی از مهمترین و کهن‌ترین سازهای ایرانی است و گویا ایران، مشارکتی در پرونده ثبت جهانی تار نداشته است.
گروه موسیقی هنرآنلاین؛ طبق کنوانسیون سال ۲۰۰۳ که با هدف حفاظت از میراث فرهنگی و معنوی شکل گرفت، میراث فرهنگی معنوی یا میراث زنده، انگیزه اصلی تنوع فرهنگی ما و حفظ آن و ضمانتی برای تداوم نوآوری است. این کنوانسیون تاکید دارد که میراث فرهنگی معنوی بین دیگر میراث‌ها، در حوزه‌هایی چون سنت‌ها و نمایش‌های شفاهی، هنرهای اجرایی مانند موسیقی و تئاتر سنتی، آداب و رسوم ویژه، آیین‌ها و جشن‌ها، دانش و تجربیات مرتبط با طبیعت و جهان و صنعتگری سنتی، ظهور پیدا می‌کند.
سال گذشته و در ششمین اجلاس یونسکو که در بالی اندونزی برگزار شد، پرونده موسیقی اقوام ایرانی مورد بررسی قرار گرفت. موسیقی اقوام ایرانی یکی ... دیدن ادامه ›› از گونه‌های موسیقی است که قابلیت‌ها و ظرفیت‌هایش به درستی شناخته نشده؛ نوعی گوناگونی و تازگی در این نوع موسیقی وجود دارد که برای مخاطبان با هر زبان و فرهنگ و قومیتی، جالب و شنیدنی است، اما موسیقی بومی، نوای بینوایی است ولی این روزها از کمتر کوی و برزنی به گوش می‌رسد. بیشتر فعالان این زمینه یا رهسپار دنیایی دیگر شده‌اند یا به گوشه‌ای رفته، در انزوا به سر می‌برند. مگر چند نفر شیرمحمد اسپندار و حسین سمندری و طواق سعادتی را می‌شناسند؟ از این‌رو سازمان میراث فرهنگی برآن شد تا موسیقی اقوام ایرانی را به ثبت برساند آن هم در قالب یک پرونده کلی؛ در حقیقت موسیقی همه اقوام ایرانی را در کپسولی گنجاندند و راهی یونسکو کردند بی‌آنکه به دفاع از آن بپردازند.
بسیاری از کارشناسان موسیقی نواحی چون فواد توحیدی و محسن شریفیان و غلام سبزعلی حتی خود بهروز وجدانی، گردآورنده پرونده موسیقی اقوام ایرانی با این کلی‌نگری مخالف بودند و آن را بی‌اهمیت جلوه دادن این گونه از موسیقی می‌دانستند.
حالا در هفتمین اجلاس یونسکو که هفتم دسامبر برابر با 17 آذرماه به کار خود پایان داد، شیوه ساخت و نوازندگی ساز تار به نام آذربایجان به ثبت رسیده است؛ به گزارش یونسکو روشهای سنتی در ساخت تار و نحوه نوازندگی و اجرای آن که از سوی کشور آذربایجان به این سازمان فرهنگی معرفی شده بود، درنشست اخیر کمیسیون میراث معنوی یونسکو به ثبت رسیده و این در حالی است که تار یکی از مهمترین و کهن‌ترین سازهای ایرانی است که بیشتر به نام کشور ایران شناخته می‌شود.
کشور آذربایجان، پیش از این موسیقی عاشیق ها را به نام خود به ثبت رسانده بود و اکنون تار را هم به نام خود در فهرست میراث معنوی یونسکو به ثبت رسانده و به نظر می رسد کشور ایران، هیچ مشارکتی در پرونده ثبت جهانی تار نداشته است. براساس همین گزارش، تار نوعی ابزار موسیقی زهی ساخته شده از چوب درخت توت و تو خالی با تارهای بلند است که در سراسر روستاها و شهرهای آذربایجان ساخته می‌شود.
در گزارش یونسکو آمده که این ساز دارای ویژگی سازهای سنتی است و در مراسم مختلف از عروسی و جشن و عیدهای گوناگون و مهمانی‌های سنتی گرفته تا کنسرتها و همایش‌های امروزین نواخته می‌شود. این ساز که بدنهای توخالی و ازجنس چوب دارد، به شکل هشت انگلیسی است و به صورت افقی در دستان نوازنده قرار می‌گیرد. این ساز دارای هفت تار فلزی است که با زخمه نواخته می‌شود.
بنابر آنچه در گزارش رسمی یونسکو آمده، ساخت ساز تار طی سالها وقرنها توسط صنعتگران سنتی که مهارتهای خود را نسل به نسل به شاگردان خود منتقل کردهاند، حفظ شده و نحوه اجرا و مهارتهای هنری در نوازندگی این سازنیز به صورت شفاهی توسط استادان هنر به نسل جوانتر درمردم این کشور منتقل شده است.
تار از سازهای زهی است که با زخمه نواخته می‌شود و در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه چون آذربایجان و ارمنستان و گرجستان برای نواختن موسیقی کلاسیک از آن استفاده می‌شود؛ حالا چرا این ساز، تنها به نام آذربایجان به ثبت می‌رسد، پرسشی است که باید به آن پرداخته شود؟ نمی‌توان تلاش گستردهای براغی ثبت این ساز در فهرست جهانی به خرج داده و تار آذربایجانی، اندکی متفاوت با تار ایرانی است، اما تار، یک ساز ایرانی است و ریشه در تاریخ و فرهنگ و سرزمین ایران دارد.
شیوه ساخت و نوازندگی تار در هفتمین اجلاس یونسکو به نام آذربایجان به ثبت رسید؛ درصورتی‌که تار، یکی از مهمترین و کهن‌ترین سازهای ایرانی است و گویا ایران، مشارکتی در پرونده ثبت جهانی تار نداشته است.
گروه موسیقی هنرآنلاین؛ طبق کنوانسیون سال ۲۰۰۳ که با هدف حفاظت از میراث فرهنگی و معنوی شکل گرفت، میراث فرهنگی معنوی یا میراث زنده، انگیزه اصلی تنوع فرهنگی ما و حفظ آن و ضمانتی برای تداوم نوآوری است. این کنوانسیون تاکید دارد که میراث فرهنگی معنوی بین دیگر میراث‌ها، در حوزه‌هایی چون سنت‌ها و نمایش‌های شفاهی، هنرهای اجرایی مانند موسیقی و تئاتر سنتی، آداب و رسوم ویژه، آیین‌ها و جشن‌ها، دانش و تجربیات مرتبط با طبیعت و جهان و صنعتگری سنتی، ظهور پیدا می‌کند.
سال گذشته و در ششمین اجلاس یونسکو که در بالی اندونزی برگزار شد، پرونده موسیقی اقوام ایرانی مورد بررسی قرار گرفت. موسیقی اقوام ایرانی یکی ... دیدن ادامه ›› از گونه‌های موسیقی است که قابلیت‌ها و ظرفیت‌هایش به درستی شناخته نشده؛ نوعی گوناگونی و تازگی در این نوع موسیقی وجود دارد که برای مخاطبان با هر زبان و فرهنگ و قومیتی، جالب و شنیدنی است، اما موسیقی بومی، نوای بینوایی است ولی این روزها از کمتر کوی و برزنی به گوش می‌رسد. بیشتر فعالان این زمینه یا رهسپار دنیایی دیگر شده‌اند یا به گوشه‌ای رفته، در انزوا به سر می‌برند. مگر چند نفر شیرمحمد اسپندار و حسین سمندری و طواق سعادتی را می‌شناسند؟ از این‌رو سازمان میراث فرهنگی برآن شد تا موسیقی اقوام ایرانی را به ثبت برساند آن هم در قالب یک پرونده کلی؛ در حقیقت موسیقی همه اقوام ایرانی را در کپسولی گنجاندند و راهی یونسکو کردند بی‌آنکه به دفاع از آن بپردازند.
بسیاری از کارشناسان موسیقی نواحی چون فواد توحیدی و محسن شریفیان و غلام سبزعلی حتی خود بهروز وجدانی، گردآورنده پرونده موسیقی اقوام ایرانی با این کلی‌نگری مخالف بودند و آن را بی‌اهمیت جلوه دادن این گونه از موسیقی می‌دانستند.
حالا در هفتمین اجلاس یونسکو که هفتم دسامبر برابر با 17 آذرماه به کار خود پایان داد، شیوه ساخت و نوازندگی ساز تار به نام آذربایجان به ثبت رسیده است؛ به گزارش یونسکو روشهای سنتی در ساخت تار و نحوه نوازندگی و اجرای آن که از سوی کشور آذربایجان به این سازمان فرهنگی معرفی شده بود، درنشست اخیر کمیسیون میراث معنوی یونسکو به ثبت رسیده و این در حالی است که تار یکی از مهمترین و کهن‌ترین سازهای ایرانی است که بیشتر به نام کشور ایران شناخته می‌شود.
کشور آذربایجان، پیش از این موسیقی عاشیق ها را به نام خود به ثبت رسانده بود و اکنون تار را هم به نام خود در فهرست میراث معنوی یونسکو به ثبت رسانده و به نظر می رسد کشور ایران، هیچ مشارکتی در پرونده ثبت جهانی تار نداشته است. براساس همین گزارش، تار نوعی ابزار موسیقی زهی ساخته شده از چوب درخت توت و تو خالی با تارهای بلند است که در سراسر روستاها و شهرهای آذربایجان ساخته می‌شود.
در گزارش یونسکو آمده که این ساز دارای ویژگی سازهای سنتی است و در مراسم مختلف از عروسی و جشن و عیدهای گوناگون و مهمانی‌های سنتی گرفته تا کنسرتها و همایش‌های امروزین نواخته می‌شود. این ساز که بدنهای توخالی و ازجنس چوب دارد، به شکل هشت انگلیسی است و به صورت افقی در دستان نوازنده قرار می‌گیرد. این ساز دارای هفت تار فلزی است که با زخمه نواخته می‌شود.
بنابر آنچه در گزارش رسمی یونسکو آمده، ساخت ساز تار طی سالها وقرنها توسط صنعتگران سنتی که مهارتهای خود را نسل به نسل به شاگردان خود منتقل کردهاند، حفظ شده و نحوه اجرا و مهارتهای هنری در نوازندگی این سازنیز به صورت شفاهی توسط استادان هنر به نسل جوانتر درمردم این کشور منتقل شده است.
تار از سازهای زهی است که با زخمه نواخته می‌شود و در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه چون آذربایجان و ارمنستان و گرجستان برای نواختن موسیقی کلاسیک از آن استفاده می‌شود؛ حالا چرا این ساز، تنها به نام آذربایجان به ثبت می‌رسد، پرسشی است که باید به آن پرداخته شود؟ نمی‌توان تلاش گستردهای براغی ثبت این ساز در فهرست جهانی به خرج داده و تار آذربایجانی، اندکی متفاوت با تار ایرانی است، اما تار، یک ساز ایرانی است و ریشه در تاریخ و فرهنگ و سرزمین ایران دارد.
اکبر نصر (akbarnasr)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۵ شهریور ۱۳۹۱
آذربایجان موسیقی موقام خودش رو هم ثبت کرد سال ۲۰۰۳ که باعث شد یه عده به فکرشون برسه که می‌تونن ردیف رو به عنوان میراث معنوی ثبت کنن. حالا هم ایران به تکاپو افتاده که این ساز رو با نام Persian Tar توی یونسکو ثبت کنه، این هم استراتژی هست در نوع خودش که جالبه
۲۱ آذر ۱۳۹۱
دوست‌دارم
پاسخ
ماجرای ثبت تار در یونسکو و فرار به جلوی خانه موسیقی
مختاباد، سید ابوالحسن
در این روزها ماجرای ثبت تار به نام کشور آذربایجان بحث و جدل های فراوانی را به وجود آورد
پیش از ورود به بحث یادآوری کنم که ساز تار در موسیقی و آنسامبل موسیقی ایرانی به عنوان شاه سازها معروف است و البته که در شهرت و اعتبار ... دیدن ادامه ›› این ساز نام و نواخته های بزرگانی چون میرزا حسیقلی،درویش خان، علی اکبرخان شهنازی، شهناز ، مجد و شریف از نسل های گذشته و لطفی ، علیزاده ، طلایی و نفر ،متبسم و ... از نسل های بعدی سهمی جدی در برکشانیدن این ساز داشته است.
دولتیان تا لحظه نگارش این یادداشت خاموشی گزیده اند و نظری ابراز نکرده اند. نگاهی به سایت یونسکو در ایران که ریاستش با دکتر سعیدآبادی است خود گویای بسیاری از مسائل است از جمله سکوت محض در این زمینه که حتی خبری و نظری درباره ماجرایی به این اهمیت نیست، نمی دانم آقای رئیس و زیرمجموعه آنها اصلا خبردارند که همسایگانمان چه می کنند؟ آنها قطعا به عنوان بازوی ارتباطی ایران با یونسکو باید اطلاعاتی از این دست را زودتر و دقیق تر و حتی پیش از آنکه با چنین ماجراهایی روبرو شویم که دیگران از ما سبقت گیرند،انتشار می دادند. مسئولان بخش میراث ناملموس سازمان میراث فرهنگی هم در این زمینه سکوت اختیار کرده اند.
حتی روزنامه نگاران و خبرگزاری هایی که در این زمینه گزارش و خبر کار کرده اند تنها آه و افسوس هنرمندان را انعکاس داده اند و یکتنشان به سراغ یک مسئول مربوطه در سازمان میراث فرهنگی نرفت تا خبری همه جانبه تر انعکاس دهد.
خانه موسیقی که در دوره ای به همت و پیشنهاد هومان اسعدی و پی گیری آقای سریر ثبت ردیف را در یونسکو به سامانی رساند هم بعد از آن ماجرا ومانند عمده کارهای دیگرش کارمند صفتی پیشه کرد و دست روی دست گذاشت تا این اتفاق هم رخ دهد،وگرنه نهادی همانند بخش میراث غیرملموس سازمان میراث فرهنگی هم اعتبار داشت و هم به سیاق پیشین که از ثبت کارهایی چون ثبت ردیف موسیقی ایرانی و ثبت موسیقی بخشی های خراسان حمایت کرد ، در صورت ارائه این گونه طرح ها ،شاید از آنها هم حمایت می کرد . اینجاست که نقش نهادی همانند خانه موسیقی عیان می شود ،به خصوص شورای عالی این نهاد که متاسفانه و برخلاف اساسنامه خانه موسیقی(ماده 24 که شرح وظایف شورای عالی خانه موسیقی است) که تصریح بر برگزاری حداقل یک جلسه در ماه دارد ،به زور در سال دو جلسه برگزار می کند که آن دو جلسه هم برسر ماله کشی ندانم کاری های هیئت مدیره صرف می شود و نه این گونه مباحث که اتفاقا جزو شرح وظایف شورای عالی است.
جالب اینکه هیئت مدیره این نهاد در یک اقدام غیرقانونی و ضدصنفی فعالیت کانون سازسازان را تعلیق کرد، کانونی که از جمله فعالترین کانون های این نهاد بود و شاید اگر پیشنهاد ثبت سازهای ملی را در قالب طرحی مشترک بین سه کانون نوازندگان ایرانی ،سازسازان و پژوهشگران ارائه می دادند ، قطعا کار به جایی می رسید که الان پرونده این سازها در یونسکو در جریان بود،اما گذشته هیئت مدیره کنونی خانه موسیقی نشان داده است که آنها مرد کارهای جدی و مستمر نیستند .نمونه اش تعویق مجمع عمومی ناشران یک روز قبل از برگزاری مجمع و احاله آن به هفته بعد ،به بهانه تعطیلات تهران برای آلودگی هوا.در حالی که این تعطیلات برای نهادهای دولتی بود و نه نهادهای خصوصی و سابقه خانه موسیقی هم نشان می داد که در روزهای تعطیل هم مجمع برگزار شد،اما وقتی روحیه کارمند صفتی در جایی رخنه و رسوخ کند ،کارمندصفتان از هر فرصتی استفاده می کنند که بتوانند چند روزی از فضای کاری به دور باشند و نفسی تازه کنند.
نکته جالبترفرار به جلویی است که این نهاد و سخنگوی آن در پیش گرفته اند. آنها اگر در این گونه موارد جدی بودند و یک دهم انرژی ای را که برای تعلیق کانون سازسازان و اصلی و فرعی کردن کانونها به کار گرفتند ، صرف سرپا نگه داشتن شعبه تبریز خانه موسیقی می کردند ، به قطع و یقین دست اندرکاران ان شعبه شاید اطلاعاتی به آنها می دادند که همزبانانشان در آنسوی آبها سرگرم چه کاری اند. ضمن آنکه خود خانه موسیقی هم در این گونه موارد باید وظیفه رصد کردن اموری این چنینی را در دستور کار قرار می داد و ساز و کاری را طراحی می کردند که ماهی یکبار سرکی به این گونه نهادها میزدند و پی جوی کارها می شدند و نه آنکه روغن ریخته را نذر امامزاده کنند. الان چند سالی است که مشخص نیست شعبه خانه موسیقی در تبریز با چه سرنوشتی مواجه شده است و هیئت مدیره و بازرس خانه موسیقی هم در این زمینه پاسخگو نیستند.
پس تا به اینجا تنها نباید میراث فرهنگی را مقصر دانست، بلکه تقصیر خانه موسیقی و به خصوص سخنگوی آن که رئیس کانون نوازندگان و خود نوازنده تار است، بسی بیشتر است.
تمامی این ماجراها باز فرع بر مسئله اصلی است و آن این که اصولا وقتی درکشوری نمایش ساز با هزار اما و اگر روبروست و مردمانش در یک سوی می توانند در انواع و اقسام کنسرتها ساز را دیده ، در فیلم های سینمایی و حتی ویدئویی(از جمله قسمت آخر سریال قلب یخی)کنسرت های پاپ را با سازهایش تماشا کنند،اما در رسانه ملی و اصلی همچنان برای نمایش ساز بسته است، چه بهتر که این ساز هم به نام و کام کسانی باشد که برای آن حرمتی قائلند و آن را جزو نمادهای ملی خود می دانند.
نکته نهایی این که به سیاق آن ضرب المثل معروف که ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است دبیر و سخنگوی خانه موسیقی و رئیس کانون سازسازان بهتر است تا سازهای دیگری چون کمانچه از طرف کشور آذربایجان ثبت جهانی نشده است حداقل این ساز را در دستور کار خود قرار دهند و برایش پروندهای تشکیل دهند.
اهل موسیقی به یاد ندارند که در کانون نوازندگان ایرانی طرحی غیر از بررسی عضویت اعضای کانون انجام شده باشد. آیا در اساسنامه کانون نوازندگان تنها همین یک وظیفه و هدف برای این کانون پیش بینی شده است؟
مختاباد، سید ابوالحسن
در این روزها ماجرای ثبت تار به نام کشور آذربایجان بحث و جدل های فراوانی را به وجود آورد
پیش از ورود به بحث یادآوری کنم که ساز تار در موسیقی و آنسامبل موسیقی ایرانی به عنوان شاه سازها معروف است و البته که در شهرت و اعتبار ... دیدن ادامه ›› این ساز نام و نواخته های بزرگانی چون میرزا حسیقلی،درویش خان، علی اکبرخان شهنازی، شهناز ، مجد و شریف از نسل های گذشته و لطفی ، علیزاده ، طلایی و نفر ،متبسم و ... از نسل های بعدی سهمی جدی در برکشانیدن این ساز داشته است.
دولتیان تا لحظه نگارش این یادداشت خاموشی گزیده اند و نظری ابراز نکرده اند. نگاهی به سایت یونسکو در ایران که ریاستش با دکتر سعیدآبادی است خود گویای بسیاری از مسائل است از جمله سکوت محض در این زمینه که حتی خبری و نظری درباره ماجرایی به این اهمیت نیست، نمی دانم آقای رئیس و زیرمجموعه آنها اصلا خبردارند که همسایگانمان چه می کنند؟ آنها قطعا به عنوان بازوی ارتباطی ایران با یونسکو باید اطلاعاتی از این دست را زودتر و دقیق تر و حتی پیش از آنکه با چنین ماجراهایی روبرو شویم که دیگران از ما سبقت گیرند،انتشار می دادند. مسئولان بخش میراث ناملموس سازمان میراث فرهنگی هم در این زمینه سکوت اختیار کرده اند.
حتی روزنامه نگاران و خبرگزاری هایی که در این زمینه گزارش و خبر کار کرده اند تنها آه و افسوس هنرمندان را انعکاس داده اند و یکتنشان به سراغ یک مسئول مربوطه در سازمان میراث فرهنگی نرفت تا خبری همه جانبه تر انعکاس دهد.
خانه موسیقی که در دوره ای به همت و پیشنهاد هومان اسعدی و پی گیری آقای سریر ثبت ردیف را در یونسکو به سامانی رساند هم بعد از آن ماجرا ومانند عمده کارهای دیگرش کارمند صفتی پیشه کرد و دست روی دست گذاشت تا این اتفاق هم رخ دهد،وگرنه نهادی همانند بخش میراث غیرملموس سازمان میراث فرهنگی هم اعتبار داشت و هم به سیاق پیشین که از ثبت کارهایی چون ثبت ردیف موسیقی ایرانی و ثبت موسیقی بخشی های خراسان حمایت کرد ، در صورت ارائه این گونه طرح ها ،شاید از آنها هم حمایت می کرد . اینجاست که نقش نهادی همانند خانه موسیقی عیان می شود ،به خصوص شورای عالی این نهاد که متاسفانه و برخلاف اساسنامه خانه موسیقی(ماده 24 که شرح وظایف شورای عالی خانه موسیقی است) که تصریح بر برگزاری حداقل یک جلسه در ماه دارد ،به زور در سال دو جلسه برگزار می کند که آن دو جلسه هم برسر ماله کشی ندانم کاری های هیئت مدیره صرف می شود و نه این گونه مباحث که اتفاقا جزو شرح وظایف شورای عالی است.
جالب اینکه هیئت مدیره این نهاد در یک اقدام غیرقانونی و ضدصنفی فعالیت کانون سازسازان را تعلیق کرد، کانونی که از جمله فعالترین کانون های این نهاد بود و شاید اگر پیشنهاد ثبت سازهای ملی را در قالب طرحی مشترک بین سه کانون نوازندگان ایرانی ،سازسازان و پژوهشگران ارائه می دادند ، قطعا کار به جایی می رسید که الان پرونده این سازها در یونسکو در جریان بود،اما گذشته هیئت مدیره کنونی خانه موسیقی نشان داده است که آنها مرد کارهای جدی و مستمر نیستند .نمونه اش تعویق مجمع عمومی ناشران یک روز قبل از برگزاری مجمع و احاله آن به هفته بعد ،به بهانه تعطیلات تهران برای آلودگی هوا.در حالی که این تعطیلات برای نهادهای دولتی بود و نه نهادهای خصوصی و سابقه خانه موسیقی هم نشان می داد که در روزهای تعطیل هم مجمع برگزار شد،اما وقتی روحیه کارمند صفتی در جایی رخنه و رسوخ کند ،کارمندصفتان از هر فرصتی استفاده می کنند که بتوانند چند روزی از فضای کاری به دور باشند و نفسی تازه کنند.
نکته جالبترفرار به جلویی است که این نهاد و سخنگوی آن در پیش گرفته اند. آنها اگر در این گونه موارد جدی بودند و یک دهم انرژی ای را که برای تعلیق کانون سازسازان و اصلی و فرعی کردن کانونها به کار گرفتند ، صرف سرپا نگه داشتن شعبه تبریز خانه موسیقی می کردند ، به قطع و یقین دست اندرکاران ان شعبه شاید اطلاعاتی به آنها می دادند که همزبانانشان در آنسوی آبها سرگرم چه کاری اند. ضمن آنکه خود خانه موسیقی هم در این گونه موارد باید وظیفه رصد کردن اموری این چنینی را در دستور کار قرار می داد و ساز و کاری را طراحی می کردند که ماهی یکبار سرکی به این گونه نهادها میزدند و پی جوی کارها می شدند و نه آنکه روغن ریخته را نذر امامزاده کنند. الان چند سالی است که مشخص نیست شعبه خانه موسیقی در تبریز با چه سرنوشتی مواجه شده است و هیئت مدیره و بازرس خانه موسیقی هم در این زمینه پاسخگو نیستند.
پس تا به اینجا تنها نباید میراث فرهنگی را مقصر دانست، بلکه تقصیر خانه موسیقی و به خصوص سخنگوی آن که رئیس کانون نوازندگان و خود نوازنده تار است، بسی بیشتر است.
تمامی این ماجراها باز فرع بر مسئله اصلی است و آن این که اصولا وقتی درکشوری نمایش ساز با هزار اما و اگر روبروست و مردمانش در یک سوی می توانند در انواع و اقسام کنسرتها ساز را دیده ، در فیلم های سینمایی و حتی ویدئویی(از جمله قسمت آخر سریال قلب یخی)کنسرت های پاپ را با سازهایش تماشا کنند،اما در رسانه ملی و اصلی همچنان برای نمایش ساز بسته است، چه بهتر که این ساز هم به نام و کام کسانی باشد که برای آن حرمتی قائلند و آن را جزو نمادهای ملی خود می دانند.
نکته نهایی این که به سیاق آن ضرب المثل معروف که ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است دبیر و سخنگوی خانه موسیقی و رئیس کانون سازسازان بهتر است تا سازهای دیگری چون کمانچه از طرف کشور آذربایجان ثبت جهانی نشده است حداقل این ساز را در دستور کار خود قرار دهند و برایش پروندهای تشکیل دهند.
اهل موسیقی به یاد ندارند که در کانون نوازندگان ایرانی طرحی غیر از بررسی عضویت اعضای کانون انجام شده باشد. آیا در اساسنامه کانون نوازندگان تنها همین یک وظیفه و هدف برای این کانون پیش بینی شده است؟
انتظار داشتن از خانه‌ی انحصاری و مادام‌العمر آقایان نوربخش و سریر و گنجه‌ای و پیرنیاکان برای اینکه کاری انجام بدهند واقعا زیادی هست. این‌ها همین که آسیب به هنرمندان و موسیقی وارد نکنن جای شکرگزاری داره
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۴۷۱,۰۰۰ نفر
+۲۷,۸۷۰ برنامه
+۸,۵۰۵,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۶,۶۴۶ برگه
۹,۷۶۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
