تماشای نمایش «شب دوازدهم» در تاریخ ۱۱ شهریور، ساعت ۲۱:۳۰ در عمارت هما برای من تجربه‌ای دوگانه بود؛ از یک‌سو با اجرایی پرانرژی و سرشار از خلاقیت مواجه شدم، و از سوی دیگر با مشکلات جدی در مدیریت سالن و کیفیت فضا که نمی‌توان از آن چشم پوشید. اجرا با حدود ۳۰ دقیقه تأخیر آغاز شد؛ تأخیری که نه‌تنها بی‌احترامی آشکار به وقت تماشاگر است، بلکه نشانه‌ای از نبود نظم و برنامه‌ریزی حرفه‌ای در مدیریت تئاتر به شمار می‌آید. این مسئله برای مخاطبانی که با اشتیاق و زمان‌بندی دقیق به سالن می‌آیند، تجربه‌ای ناخوشایند و حتی دلسردکننده است.

کیفیت سالن نیز فاصله‌ی زیادی با استانداردهای حرفه‌ای داشت. صندلی‌ها راحتی لازم برای ۸۰ دقیقه اجرا را نداشتند، تهویه ضعیف بود و سیستم آکوستیک، صدا را به‌خوبی منتقل نمی‌کرد. این کمبودها به‌جای آنکه فضای صمیمانه‌ی سالن را به امتیاز بدل کنند، باعث شدند اجرا در سطحی پایین‌تر از ظرفیت واقعی‌اش دیده شود. سالن تئاتر نه‌فقط یک ظرف فیزیکی، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه‌ی مخاطب است و هر نقصی در آن، اثر هنری را ناخواسته تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

با این همه، گروه اجرایی توانستند بر این کاستی‌ها غلبه کنند. محسن صادقی در مقام کارگردان با انتخاب فرم موزیکال و طراحی میزانسن‌های دقیق، ریتمی پیوسته و زنده به نمایش بخشید. موسیقی زنده‌ی علی‌سینا رضانیا همچون عنصری دراماتیک در بطن روایت جاری بود و بازیگران، با هماهنگی کم‌نظیر، جهان کمیک ... دیدن ادامه ›› شکسپیر را به زبان امروز ترجمه کردند. لحظات اسلپ‌استیک با بازی امین سیمیار انرژی مضاعفی به اثر داد و دیگر نقش‌آفرینان نیز با جزئیات سنجیده، پیکره‌ی اثر را یکپارچه نگاه داشتند.

«شب دوازدهم» در عمارت هما نشان داد که حتی در شرایط سخت و امکانات محدود، می‌توان اجرایی ارزشمند و ماندگار خلق کرد. اما تجربه‌ی تماشاگر به‌طور مستقیم به کیفیت سالن و مدیریت اجرا گره خورده است. پیشنهاد من به مدیران سالن‌های تئاتر این است که با رعایت دقیق زمان شروع اجراها، ارتقای صندلی‌ها و بهبود سیستم‌های فنی (صوت، نور و تهویه)، به شأن هنرمند و مخاطب احترام بگذارند. تنها در این صورت است که آثار هنری می‌توانند در اوج ظرفیت خود دیده شوند و تجربه‌ی تماشاگر، کامل و بی‌نقص باشد

✍️ احسان شریعتی‌راد