اون صحنه فوق العاده بود..:)
دقیقاً موافقم اسم "حوض نقاشی" خیلی به فیلم میومد. و خیلی جاهاش از نمادِ حوض استفاده شده بود... شاید بشه گفت حتی تو تمامی سکانسها... مثل صحنه شستن پاهای تاول زده ی رضا تو تشتِ آب ... تزیینِ پیتزا... دیوار آبیه پشت پنجره ی مدرسه سهیل که رضا بهش تکیه داده بود... و حتی تو سکانس آخرش که دوربین از نمای بسته ی حوض بالا و بالاتر میرفت و کل شهر رو نشون داد که یه حالت دایره واری داشت و مثل تهِ یه حوض پر از ماهی ریز ریز.. انگار میخواست بگه همه ی زندگیه ماها هم مثل یه حوض نقاشیه.....
واقعنم اگه دقت کنیم دقیقاً همه مون زندگیمون حوضه نقاشیه..
و فرمول هم اینه که کافیه فقط بسازیم.

به نظرم یکی از بهترین سکانس های فیلم زمانی بود که مادر (مریم) به مدرسه سهیل میاد و معلم اونو به دفتر میبره و سهیل در این حین رفتار مسئولان مدرسه با مادرش را میبینه که دلسوزی اونا برای مادرش سهیل را ناراحت میکنه