گذشته رو دوست داشتم...فیلم منقلب کننده ای بود. یک درام خانوادگیِ روانشناسانه با شخصیت پردازیهای خوب که به نمایش پیچیدگیهای احساسات درونی و روابط انسانها میپردازه، و قضاوت و انتخاب رو باز به عهده خود ما میگذاره. با همون تم های مورد علاقه ی فرهادی... حس مسوولیت، حس گناه، دروغ، پیشداوری، بن بست در روابط، خیانت، عشق و نفرت، نسبی بودن خوبی و بدی، شک و تردید...

جالبه که اصلن فکر نمی کنید که فیلم در کشور دیگه ای ساخته شده، فضای فیلم ایرانیه، انگار فرهادی دنیای خودش رو هر جا بره با خودش میبره، در فیلم خبری از زیبایی های شهر نیست، صحنه ها به فراخور فیلمنامه اغلب در مکانهای بسته اتفاق می افته، خانه، کافه، مغازه، مترو، و بخش هایی هم در قسمتهایی از حومه شهر.

فیلم رو دوست داشتم... ولی وقتی بحث مقایسه با آثار قبلی پیش میاد ناچارم بگم که نه به اندازه ی الی و جدایی. گاهی در طول فیلم این سوال رو از خودم میپرسیدم که "کمی تصنعی نیست؟"

بیشتر چیزی نمی نویسم چون هنوز فیلم دیده نشده و لو میره. باید دوباره ببینمش. :)