نکته ای در خصوص آنسامبل اشک ها و لبخند ها یادم آمد که می خواستم از دوستان نظر خواهی کنم. آیا کارهای در این سبک نباید از قوائد تماشاگری موسیقی کلاسیک پیروی کند؟ یکی از این قوائد, به یاری رساندن به تمرکز اجرا کنندگان نظر دارد. متاسفانه-البته از دید بنده - در پایان هر اپیزود تماشاگران محترم دست می زدند. من شخصا از این عمل ناخشنودم. آیا بنده اشتباه می کنم؟ هر چند در کارهای کلاسیک هم این داستان را بارها دیده ام. آیا نمی شود ما هم از قوائد رایج پیروی کنیم؟ ایا مثلا در اتریش هم این مشکل وجود دارد؟ آی ایرانیزه کردن(اگر این را جزیی ار فرهگ رایج خود بدانیم) اینگونه سنگدلانه نیست؟