خیلی دوست داشتم.
نسبت به تاترهای طنزی که این سالها دیدم خیلی خوب بود. مزخرف نمیگفت. آدم رو در تنگنای شرم و حرص بابت نادرست بودن جملات و کاراکترها نمیگذاشت.
گاهی حتی نکته های ظریفی داشت که سعی در فهماندنش هم نداشت و من را به این فکر برد که شاید نکته هایی هم بود که من نفهمیدم.
مدتها بود اینجوری نخندیده بودم. خنده ای که احساس مهربانی به همراه داشت.
دوستشان داشتم.
همه شان را.