ابتدا باید بگویم که با توجه به نقد و نظراتی که از دوستان خوانده بودم، با پیش زمینه خوبی وارد سالن نشدم اما در پایان بر خلاف آن پیش زمینه ذهنی، دست کم ناراضی از سالن خارج نشدم. کارگردانی و شخصیت پردازی بازیگران خوب بود گرچه باید بگویم کاراکترها به جز نقش ترمه، ماهیتا نسبتا عادی و فاقد ویژگی یا تیپ خیلی خاصی بودند که بخواهد کار دشواری را برای بازیگران به وجود بیاورد.
بازیگران همگی بازی های خوب و روانی داشتند؛ بر خلاف نظر برخی دوستان، به نظرم علی سرابی هم بازی خوبی داشت و به هر حال اگر درخشش خاصی در بازی او مشاهده نشد دلیلش سادگی نمایشنامه بود که جای مانور چندانی برای بازیگر نمی گذاشت و نه اجرای بازیگر. بازی باران کوثری بسیار خوب و قابل تحسین بود؛ درباره نوید محمدزاده هم اینکه بعد از مردبالشی دومین کاری بود که از ایشون می دیدم و بازی خوبی داشت اما در کل نحوه تیپ سازیش و خصوصا ادای دیالوگ هاش شباهت زیادی به نقش قبلیش در مرد بالشی داشت که خوب، فکر کنم اگر در کارهای بعدیش به این مساله توجه نکند یک جورهایی نقش هایش کم کم به کلیشه تبدیل می شود.
گروه موسیقی هم به نظرم اجراشون خوب بود و دست کم وصله ناچسبی برای کار نبودند اما در واقع چیزی هم به نمایش اضافه نمی کردند.
در پایان این که سادگی نمایشنامه کار،اجتماعی و رئالیستی بودن آن و وجهه پر رنگ هدف نمایشنامه یعنی روایت کردن چند داستان مرتبط، همانطور که از نام نمایش پیداست، باعث شده که تماشاچی شاهد نمایشی صرفا سرگرم کننده باشد و نه اثری تامل برانگیز و ماندگار.