اگر «فیلم فارسی» را مفهومی به معنای «فیلم عامه پسندی که در داستان و محتوا چیزی برای گفتن ندارد» بگیریم، می شود «گناهکاران» را یک فیلم فارسی خوش ساخت نامید.
فیلم جمع و جور است و روند خوبی هم دارد. کمی معما، کمی هیجان، کمی طنز. بازی ها خاص نیستند، اما بد هم نیستند.
اما داستان، داستانی است خالی از ظرافت های لازم برای یک اثر داستانی. ما تا آخر با یک روند خطی از مرگ و میرها روبرو هستیم. نه پیچیدگی داستانی خاصی و نه تحلیل با اهمیتی. همه چیز همین جوری ادامه پیدا می کند و فقط غافلگیری پایانی کمی باعث جذابیت فیلم می شود. اما اگر به شخصیت پردازی ها اهمیت بیش تری داده می شد و ما بهتر می توانستیم حداقل فرامرز قریبیان و رامبد جوانِ فیلم را بشناسیم، این غافلگیری می توانست بخش زیبایی از داستان را تشکیل دهد. اما این طور نشده است.
در کل، فیلم جذابی بود اما پاسخی برای «که چی؟» نداشت.
یکی از جالب ترین نکته های فیلم، سکانس پنج شش ثانیه ای پایانش بود که مشخصن به فیلم «الصاق» شده بود تا یک وقت ساحت امنیت سازان کشور خدشه دار نشود!