به پیشنهاد دوستانم بالاخره به تماشای این نمایش رفتم، اون هم در آخرین روز اجرا. اما اگه نمیدیدم هم هیچ چیز خاصی رو از دست نمیدادم. نمایشی فانتزی، با داستانی بی نهایت کلیشه ای، با روایتی دو خطی که کمی شاخ و برگ داده شده بود. گاهی داستان های کلیشه ای در قالب نمایشنامه (یا فیلمنامه) هایی قوی می تونن باز هم جذاب و حتی تاثیرگذار باشن اما نمایشنامه این کار هم از دید من فاقد هیچ جذابیت یا دیالوگ های تاثیرگذار بود. مفهومی که سعی در نشون دادنش داشت هم بسیار تکراری بود، هیچ موضوع نویی که ذهنم یا احساسم رو قلقلک بده نداشت. واقعا اگه صحنه آرایی و ایده های فضاسازانه (به قول مسعود خان آبایی) چشم نوازش نبود این نمایش هیچ چیز تازه و دلپسندی برای عرضه نداشت. به شخصه فقط به دو دلیل از دیدن این کار پشیمون نیستم، اولیش علاقه ای که به بازی فرزین صابونی دارم و دومی موسیقی خوب کار (اثر فرشاد فزونی) که به دلم نشست. همین. واقعا هم از دید من بیشتر از این جای حرفی نداره.