همه ما گریه کردیم.
بعضی وقتها گریه می کنیم تا سبک بشیم، بعضی وقتها گریه میکنیم و کوچک میشیم... اما امشب
گریه کردم و منیت من کوچک شد، گریه کردم و دنیای من بزرگ شد!
و البته آنقدر که امشب فهمیدم که هنر میتونه ارزشمند و محترم باشه از همه آنچه در همه عمرم فهمیده بودم بیشتر بود!
وقتی بچه بودم خیلی زود یاد گرفتم که اگر بچه زرنگ و باهوش باشی باید بری رشته ریاضی و مهندس بشی، اگر کمتر باهوشی باید بری رشته تجربی( البته در خصوص پزشکی و مهندسی بین علما اختلاف نظر وجود داشت!) اگر بهره هوشی کمی داری برو انسانی و اگر مخت تاب داره یا اینکه هیچ جا راهت نمیدن مجبوری بری هنرستان!
متاسفم ولی این باور در من ایجاد شد که محاسبه انتگرال سه گانه و کرل و دیورژانس خیلی "ارزشمندتر" از هنره!
من دنبال این " ارزش" ها رفتم ... دیدن ادامه ›› اما امشب...

حباب وار براندازم از " احترام" کلاه

اینهمه تلاش و هنر و استعداد و تحقیق و ... برای چی؟

به دوستانمون بگیم، ای ول بچه ها یک تئاتر توپ میشناسم بریم دو ساعت دور همی "عر بزنیم"؟!
تماشاخانه سنگلج! دو هفته تردید داشتیم که کی حسشو داره وسط هفته بره اونجا؟
مشتری خصوصی چطور؟ چند درصد از خانواده هایی که دخترشون رو تو یازده سالگی عروس می کنند یا چهارده تا بچه معتاد دارند یا ... اصلا اسمی هم از تئاتر می شنوند؟
کار مستند، یک ذره وقایع جابجا بشن یا اصلا تصمیم اینکه تا کجا دنباله وقایع تعقیب بشه میتونه هزار جور سین جیم رو به دنبال داشته باشه.
و قیمت بلیت، هشت هزار تومن! یعنی به اندازه یک چیپس و سس در سینما قلهک! خیلی ها کسر شانشونه که تئاتر هشت هزار تومنی برن!

امشب معنی آزادگی و شرافت رو دیدم،
بخاطر بزرگتر شدن حصار برکه ام
سپاس