من دانشجوی تئاتر بوده ام. همه ی ما زمان دانشجویی آرزوی کلاسها و واحد هایی داشتیم که وجود نداشتند. دلمان اساتیدی میخواست که به هر دلیلی امکان تدریسشان در دانشگاه نبود.
اساتید زیادی بودند که دل می سوزاندند. دلشان میخواست کاری کنند یا باری از دوش جامعه اکادمیک تئاتری بردارند. خیلیهایشان هم موفق می شدند. اما در نهایت هرازان ایده و آرزو به خاطر بسته بودن فضا و قوانین سفت و سختی که همیشه از بالا اعمال می شد، روی زمین می ماند.
من همیشه آرزو داشتم دانشگاه مورد علاقه ام را خودم بسازم. آرزو داشتم با بهترین استادم، دکتر ثمینی، کلاس اسطوره شناسی داشته باشم. آرزو داشتم بتوانم چند روزی بدون دغدغه در کنارش باشم، طرح هایم را بخوانم، نمایشنامه هایم را چکش کاری کنم و ... آرزو داشتم انواع و اقسام شیوه های تئاتری را جایی غیر از تاریخ تئاتر براکت یا کتابهایی از این دست کشف کنم. آرزو داشتم به لهستان و برلین و یونان و هند سفر کنم. آرزو داشتم تئاتر گلوب شکسپیر را از نزدیک ببینم...
این آرزوها را هنوز هم دارم. اما اگر روزی دست نیافتنی بودند، حالا کمی به واقعیت نزدیک شده اند. امیدوارم ورکشاپ+سفرهایی که من و دوستان ژیواری ام با کمک اساتید عزیزمان تدارک دیده ایم، قدم کوچکی برای تحقق این آرزو ها باشد.
ما با هند|اسطوره|نمایشنامه شروع کردیم و حالا با کمک آزاده گنجه ی عزیز و دکتر ثمینی به طهران|مشروطه|تئاتر محیطی رسیده ایم. سفرهای بعدی هم در راه اند. امیدوارم با کمک هم بهترینها را تجربه کنیم.