"روسپیگری شغلشه، مرامش نیست! "

[نمایش سقراط – حمیدرضا نعیمی]

تئودوته دختری بود که آرزو داشت روزی شاگرد سقراط شود ولی دست روزگار او را به یک روسپی تبدیل کرد؛ دیگران را قضاوت نکن! فقط "خودت را بشناس، خودت را مثل یک انسان بشناس، خودت را از طریق درد و رنج بشناس، گناهت را بشناس و سعی کن آنرا جبران کنی."
"سقراط" حمیدرضا نعیمی کاری است درخور توجه، یک تئاتر تلفیقی کامل؛ از همان ابتدا، اُورتور کار نوید یک اثر هنری خوب را می دهد. نمایشی که در ظاهر داستان زندگی سقراط است اما در اصل داستان جامعه بشری امروز ماست که در بستر زندگی سقراط روایت می شود و یا شاید این تاریخ است که تکرار می گردد. سقراط که در زمان حکومت جباران اسپارتی بر آتن وادار به سکوت شده بود، در زمان دمکراسی توسط جامعه آریستوکرات آتن به نوشیدن جام شوکران محکوم شد که سافو در پایان نمایش به خوبی به آن اشاره می کند، "خنده داره سقراط، استبداد فقط تو رو از حرف زدن منع کرد ولی دمکراسی تو رو کشت!".
شخصیت ها به ... دیدن ادامه ›› خوبی پرداخت شده اند اگرچه با واقعیت های تاریخی خود تناقضاتی دارند. باید توجه داشت که این "سقراط" حمیدرضا نعیمی است نه یک کار تاریخی مستند، بنابراین شخصیت های مشاهیر در این نمایش از دید آقای نعیمی پرداخت شده اند. لذا این کار ممکن است به مذاق بسیاری از متعصبان علاقمند به فلسفه خوش نیاید.
بازی ها، خصوصا بازی درخشان فرهاد آئیش (سقراط)، کتانه افشاری نژاد (سافو)، لادن مستوفی (تئودوته)، کارگردانی، میزانسن ها و نورپردازی تقریبا جایی برای انتقاد باقی نمی گذارند.
نمایشنامه کار بزرگترین نقطه قوت آن است، اغلب دیالوگ ها بسیار پرمغز و ماندگار هستند به طوری که در طول نمایش دوست داری همه آنها را به خاطر بسپاری. یکی از نکات مثبت نمایشنامه توجه به ساده سازی و ایجاد جذابیت برای مخاطبین عام است و انتقادی که بر آن وارد است ریتم نامتوازن روایت داستان است. همچنین افت متن در صحنه محامکه سقراط که باید نقطه اوج کار باشد ولی در برخی موارد به صحنه مضحکه تبدیل می شود، کاملا مشهود است و می بینیم به جای اینکه سقراط آغازگر یک دیالکتیک، همچون دیالکتیک او با گرگیاس، با دادگاه باشد، بیشتر تاکید بر طنز کار و به سخره گرفتن دادگاه و سفسطه است و نه تعقل گرایی سقراط!
برخی قسمت ها مانند اجرای نمایش "مده آ" به صورت موزون توسط گروه بانوان رقصنده، به نظر بیشتر از اینکه نقش مهمی در روایت داستان داشته باشد، در ایجاد تنوع برای جلوگیری از خستگی تماشاگران از دیدن یک نمایش دو ساعته نقش داشتند.
موسیقی کار، استفاده از سولیست های زن و مرد و اجرای کورال پایانی، از این نظر نمایش سقراط را جزو کارهای شاخص امسال قرار می دهد، اگرچه به نظرم با کارهای "اپرای جانی اسکیکی" و "اشک ها و لبخندها" ی آنسامبل اپرای تهران که شاهکارهای امسال بودند فاصله بسیاری دارد.
درکل نمی توان گفت سقراط تئاتری همه چیز تمام است، اما می توان گفت همه چیز در آن متعادل و خوب است و به نظرم همین مسئله آن را به یک کار تحسین برانگیز و ارزشمند تبدیل می نماید که واقعا ارزش دیده شدن دارد.