بعد از اجرای یک نمایشنامه(مرد بالشی) و دیده شدن دوفیلم سینمایی (در بروژ و هفت روانی) در ایران، مارتین مک دونا اینقدر شناخته شده هست که اجرای نمایشنامه ای از این نویسنده و کارگردان ایرلندی تبار یک اتفاق مهم محسوب شود و کنجکاوی زیادی را بر انگیزد. ملکه زیبایی لی نین ، اولین قسمت از سه گانه ای به نام لی نین ، از اولین نوشته های مک دوناست که این روزها با کارگردانی همایون غنی زاده به صحنه رفته است. این نمایشنامه همانند آثار متاخر نویسنده اش کمدیی روان شناسانه همراه با خشونت است که علی رغم برخورداری از سوژه ای کمتر استفاده شده(مادر کشی توسط دختر) و دارا بودن برخی ویژگیهای متنهای دیگر مک دونا، خالی از تعلیقها، پیچدگیهای و به اصطلاح ریزه کاریهای زیبای مرسوم در آثار دیگر او می باشد و همین موضوع این نمایشنامه در رده بندی آثار این نویسنده در سطحی پایین تر از نمایشنامه ای مانند مرد بالشی قرار می دهد.
اما همایون غنی زاده که با اجرای خوب کالیگولا بیش از پیش برای مخاطبان تیاتر شناخته شد این متن را به همراه نمایشنامه در انتظار گدو در دوسانس در یک روز بر صحنه تئاتر شهر برده است. غنی زاده که در کالیگولا خود را یک کارگردان جسور، خلاق و با تفکرات نو که به قول رامبد جوان بازیگر کالیگولا "دیوانگی" لازم را برای برداشتهای بدیع و تازه از آثار معروف تاریخ نمایشنامه نویسی جهان را داراست معرفی کرد، اینبار به نظر تنها و تنها به تکرار ایده های خلق شده در اجرای کالیگولا پرداخت و دستش خالی از ایده های نو بود. طراحی تمام سفید صحنه و لباس، سر آستینهای بلند لباس بازیگران، گریمهای کاریکاتور گونه ،استفاده از عناصر مشابه در صحنه، میزانسنهای بشدت تکراری، راه رفتن بازیگران بر روی خطوط عمود برهم و...همه و همه هر چقدر در کالیگولا بدیع و جالب به نظر می آمد در ملکه تکراری و خسته کننده. اصرار غنی زاده بر نگه داشتن بازیگران روی صحنه در تمام مدت نمایش و اکتهای شدید آنها هر چند در مواقعی به نزدیک شدن به فضای ابزورد مورد نظر کارگردان کمک می کند ولی در زمانهایی از اجرا به طور مشخص برای تماشاگران و همچنین خود بازیگران ملال آور می شود. جالب تر یا شاید تاسف بر انگیز تر اینکه در اجرای در انتظار گودو هم تمام این اتفاقات ذکر شده با شباهتی مثال زدنی دوباره تکرار می شود و جناب کارگردان در واقع با خلق چند ایده ... دیدن ادامه ›› محدود سه تئاتر را به صحنه می برد. گذشته از تمام این موارد البته همانطور که انتظار می رفت اگر از ضعیف بودن صدای ویشکا آسایش برای اجرای تیاتر بگذریم بازیها ،به خصوص بازی شخص غنی زاده، خوب و قابل قبول و کم تپق است وبازیگران از عهده ایفای نقشها به خوبی برآمده اند.
در پایان هر چند می توان گفت تمام لحظات این اجرا برای مخاطب خسته کننده نبود و دقایق لذت بخشی نیز وجود داشت اما ملکه زیبای لینین قابلیت اجراهایی بهتر از این را داراست و غنی زاده با اجرایی با این سبک قدمی رو به عقب در کارنامه کاری خود برداشت و پایین تر ازحد انتظار ظاهر شد.