نازک آرای تن ساق گلی
که به جان اش کشتم
و به جان دادم اش آب،
ای دریغا به برم می شکند.

دست ها می سایم
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم
که به در کس آید.
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند...