سقراط عزیزتر از جان، سلام

این نامه ایست برای تو، به پاس تمام خوبی هایت.
دست خطی برایت مینویسم چون میدانم گاهِ وداع نزدیک است. چگونه باید تو را به خدا بسپارم؟! ندیدنت را چگونه تاب بیاورم؟! نمیدانم!
تو برای من دوست خوبی بودی. مهربان و همراه! چندین ماه است که دستِ یاریت را از شانه ام دریغ نکردی! بارها به ملاقاتت آمدم و هر بار مرا پذیرا شدی!
به لطف ملاقات های چندین باره ی مان، دوستانِ خوبی پیدا کرده ام! از کارگردان و بازیگران و عوامل پشت صحنه ات، تا حراست و کارکنان تالار وحدت! همه ی اینها را از صدقه سر تو ... دیدن ادامه ›› دارم! میدانم!

و حال میترسم! ... میترسم که پس از تو چگونه درون وحدت پا نهم؟!
بعد از رفتنت، با خاطراتت چه کنم؟! ... با یادِ اول باری که به افتتاحیه ات آمدم، با دسته گلی در دست! ... و بار بعد ... و بعد از آن!

...

حرفهایم بیش از آن است که بر کاغذ آید، پس تو خود، آن را از سه نقطه ی بالا بخوان!

سقراط عزیزم، چقدر به تو احساس نزدیکی کردم. جقدر همراهت شدم. چندین بار شوکرانت را سر کشیدم! ولی افسوس! ... افسوس که تو وقتی میروی که من این حال را دارم!
کاش شادی و لبخندی که در افتتاحیه ات مهمان قلبم بود، در اختتامیه ات هم با من به بدرقه ات می آمد! کاش همه چیز به همان خوبی بود، که بود! ...

کافیست دیگر! هنوز که نرفته ای!! پس امیدوارم این دمِ آخری هم سربلند و موفق باشی!
شاید گاهِ رفتنت، خطی دیگر نوشتم. شاید هم روز آخر، فقط برای بوسیدن گونه هایت، به وحدت آمدم.
تا آن روز، مواظب خودت باش.

با عشق، نیلوفر