این قسمت شو که در کنار رضا بهبودی بودی، رو خیلی دوست دارم.

علیرضای عزیز این جور نوشتن اصلا صحیح نیست دوست تیوالی .. گستره یِ سکوت اتفاقا به لحاط مضمون و محتوا بسیار متن قابل تاملی هست و از طرفی نبود حرکت به عنوان چیزی که در ذهن ما شکل گرفته که مدام بازیگران روی صحنه حرکت کنند به معنای رادیویی بودن و یا نمایشنامه خوانی نیست کما اینکه در لحظه ای ممکن است با بستن چشم ها یک نگاه بازیگر را از دست بدهیم و یا خیلی اشارات دیگر و باید در نظر داشته باشیم که فرم اجرا بر اساس محتوا تعریف شده و مکان رویداد نمایش .. روزگارت خوش و با احترام .. سجاد افشاریان

سجاد عزیز این اولین باری است که من اینجوری به یک کار می تازم و توی این سالها ممکن است خیلی کارها ضعیف دیده باشم ولی همیشه سعی کردم با تمام ضعفها ، نقاط قوت اون کار رو بیشتر بولد کنم ولی کار دیشب دیگه من رو از کوره در آورد ... شاید نوشته ام کمی تند بود ولی فکر میکنم من به عنوان یک تماشاچی که با یک امیدی این کار را انتخاب میکنم و می بینم حق دارم بتونم بدون هیچ حب و بغضی درباره کار نظر بدم و کار باید این پتانسیل را داشته باشه که از خودش دفاع کنه و بدون توجه به نقدها کار خودش را انجام بده ...
متاسفانه کارها به دلایل مختلف که همه می دونیم به سمت فست فودی شدن و سهل انگار کاری می ره و این باعث تنزل و پائین آمدن کمیت و کیفیت کارها نسبت به کارهای قوی که در گذشته می دیدیم ، شده ... در این چند سال اخیر خیلی از این کارهای رستورانی دیالوگ محور داشتیم مثل کار "نویسنده مرده است " آرش عباسی ،" رویاهای رام نشده" ایوب آقاخانی ، "دو مرد در یک اتاق" مسعود رایگان یا " روایت ناتمام یک فصل معلق" هومن سیدی که با وجود کم و زیادها ، هرکدام نسبت به توان خودشون توانستند با تماشاچی ارتباط برقرار کنند ؛ همین سام کبودوند عزیز در رویاهای آرام نشده فوق العاه بازی ... دیدن ادامه ›› کرد ...
و به گفته شما : اگر " گستره یِ سکوت اتفاقا به لحاط مضمون و محتوا بسیار متن قابل تاملی هست" ( که من قبول ندارم )؛ باید بتونه این مضمون و محتوی قوی را در بازیها و دیالوگها و یک فرم قوی تر به تماشاچی برسونه و القاء کنه تماشاچی را در یک تعلیق و تاثیر شگرفی قرار بده که رسالت ، تکلیف و هدف تئاتر جز این نیست ...با احترام ؛ علیرضا بیات