http://ershadrazani.blogfa.com/ (در مسیر زمان)

نمایش 13 روی 13 اثری متفاوت
آیا تا به حال با خود فکر کرده‌ایم که در مسیر زمان و اینکه در طوال سالیان متمادی چقدر آدم آمده و رفته و چرا بعضی‌ها مانده اند؟
مثلاً هیتلر، موتسارت، برتولت برشت، نیچه، ملاصدرا و...
شاید پاسخ این سوال در بعد مفهومی و اندیشه‌ای افراد نهفته باشد. تمامی اشخاصی که مانده‌اند وقتی زندگی آنها را بررسی می کنیم می بینیم که نسبت به زمانه خودشان تعریف خاصی داشته اند. آدمهایی بوده اند که به جامعه خود و شرایطی که در آن زیست می کرده اند فکر می کرده و عملاً در شکل گیری روال تاریخی دوران خود نقش داشته اند.
در تئاتر نیز اینچنین است. در طول سالیان متمادی که این هنر با زندگی بشر امیخته بوده است، افرادی بوده اند که جریان ساز و ماندگار بوده اند. ... دیدن ادامه ›› برتولت برشت و پیسکاتور در جریان تئاتر سیاسی و اپیک و تئاتری که مستقیما قصد داشته تا مخاطب را به فکر فرو ببرد و تازه وقتی از سالن نمایش بیرون رفت تاثیر و اندیشه برایش شروع شود.
شکسپیر، هارولد پینتر، ایبسن، یوجین اونیل، بهرام بیضایی، چرمشیر و ...
حالا اگر نگاهی به تئاترهایی که در حال حاضر در حال اجرا هستند، بیاندازیم، خواهیم دید که درصد تئاترها و جریان‌های تئاتری‌ای که خواهند ماند چندان زیاد نیستند؛ اما تجربه و تاریخ ثابت کرده است که همین درصد کم ماندگار خواهند شد.
این متن را به بهانه اجرای نمایش 13 روی 13 ، به کارگردانی احمد مرادی پور و تهیه کنندگی سجاد افشاریان که البته خود نیز اهنگساز آن هستم نوشتم و علاوه بر اینکه حتماً پیشنهاد دیدن آن را به شما می‌دهم، می‌خواستم تا اشاره‌ای داشته باشم به جنس متفاوت این گونه تئاترها و آثاری که دغدغه فرهنگ و اندیشه دارند و قرار است که ما را به فکر فرو ببرند.
درست است که احتمالاً لذت دیدن تئاتر در یک سالن بزرگ و شاید انتخاب خنده و گریه انتخاب‌هایی باشند که معمولاً صورت می‌گیرد، اما به نظر می‌رسد کسانی که در کنار برطرف کردن نیازهای معمول خود دغدغه های دیگری را نیز دارندمی توانند به اینگونه تئاترها و در سالن های غیر معمول اجرای تئاتر سری بزنند، و جور دیگری لذت دراماتیک را درک کنند.