بازی خانمها پانته آ پناهی ها بهناز جعفری و ستاره پسیانی فوق العاده بود. به نظرم بازی آقای عبد آبِست در کنار بازی خوب دیگران کمرنگ شده بود و شاید کارگردان به عمد نقش اثرگزارتری از او نمی خواسته است طراحی صحنه را دوست داشتم و قرار دادن حفره هایی درآن برای قرار گرفتن گل های زنبق (چاقوها) و بیرون امدن ناگهانی دستهایی از ان ابتکار منحصر به فردی بود .نقش آینه و تبلور درون شخصیتها در او بی نظیر است و به شدت حس همزاد پنداری را بر می انگیزد به خصوص صحنه آخر که فقط قاب خالی و آینه باقی مانده اند و آینه ای که در هم می شکند و همه چیز را با خود می برد. طراحی لباس از نقاط قوت ابن اثر است و نقش ها را باور پذیر می کند و در انتها نقطه تمایز این اثر دیالوگهای تاثیر گزار , نغز و جسورانه است که تماشاگر را تامدتها همراهی می کند.