مرداب روی بام ، نمایش شرافتمندی است . نمایشی مبتنی بر تصویر که در نوع خود قابل تحسین است . طراحی صحنه و لباس و اصولاً طراحی اجرایی نمایش ، در خلق تصاویر خلاق نمایشی موفق است . بازی ها و ریتم بازی بازیگران همه در خدمت مضمون شاعرانه ی نمایش اند . آنچه که می شود به عنوان کمبود در این نمایش از آن یاد کرد ، اتفاقاً تکیه ی بیش از حد نمایشنامه بر روح شاعرانگی لورکا و فضایی است که این شاعر ناکام در ایران به آن مشهور است .
اما آثار لورکا ، عموماً وجوه دیگری هم دارند . خشونت و گرمی آدم ها ، تعصب و یکدندگی و .... همه ی این ها ست که درام می آفرینند و به آثار لورکا جنبه های نمایشی و دراماتیک می دهند . این حقیقت از دید بسیاری از کارگردانان آثار لورکا در ایران پنهان مانده است .
پیش از این از گوران نمایش یرما را دیده بودم . آنجا هم روح شاعرانه ی لورکا در کل اثر جاری بود و از گرمی و خشونت و تعصب و عقب ماندگی که حاکم بر فضای نمایشنامه است خیلی خبری نبود . آنجا هم طراح صحنه ( هدیه تهرانی ) ظرافت بیش از نیازی در طراحی دکور نمایش به خرج داده بود و کاراکترها ملایم و آرام با هم حرف می زدند و طبیعتاً فضا ی نمایش در کل فضایی آرام و یکنواخت و پر سکون جلوه می داد . ( البته بایستی پذیرفت که موضوع نمایش مرداب روی بام فی نفسه سکون و ثبوت بیشتری نسبت به یرما دارد )ولی در یک نگاه کلی باید پذیرفت که اینجا ، نمایشنامه در خلق موقعیت های دراماتیک و همراه کردن قصه ای پر کشش که بتواند تماشاگر را متوجه خود کند و تا آخر نمایش با خود بکشاند نا موفق است .
با همه ی این احوال ، مرداب روی بام ، به استناد شاکله ی اصلی اش ( توجه به روح شاعرانگی لورکا )، نمایش شرافتمندی است . چون با دنیای خودش سرراست و صادق است و کاملاً مشهود است که پشت اجرای آن ، زحمت گروهی عاشق خوابیده است . گروهی که تئاتر برایشان جدی است .