بعد از مدت ها دوباره سلام به همه دوستان تیوالی و هنر دوست، خصوصا هنر نمایش و تئاتر:
در این مدت موفق به تماشای دو کار شدم. یکی ملکه زیبایی لی نین و دیگری هم تانگوی تخم مرغ داغ.
در مورد نمایش اول باید بگم که گذشته از بازی های خوب و پر انرژی هنرمندان، ایده اجرایی کار رو دوست داشتم: طراحی صحنه و لباس. خصوصا استفاده از رنگ سفید به عنوان رنگ غالب که با شروع نمایش همچون سیلی بر روح و جان تماشاگر فرو می ریخت و سردی خاصی که نوع طراحی صحنه به ارمغان داشت، بسیار بر القای فضا و تم کلی نمایش موثر بود. گسستگی روابط انسانی یا به عبارت دیگر فقدان ارتباط هدفمند و موثر، سرگشتگی آدم های دوران مدرن و شاید هم پست مدرن، سرخوردگی و ویژگی هایی از این دست به خوبی دریافت می شد. (البته این صرفا یه نظر شخصی است و اصراری بر درست بودن آن ندارم و تنها حس و برداشتی بود که من از کل نمایش داشتم) به همه عزیزان خصوصا کارگردان و بازیگران خسته نباشید میگم. اما در مورد کار دوم حقیقت اینه که من با یه انتظار دیگه ای به دیدن نمایش رفتم در حالی که آن چه که فکر می کردم نبود. البته در نوع خود و با داشتن فضا و طراحی صحنه کاملا رئالیستی کار موفقی بود و تونست جمعیت زیادی از مردم رو به تالار بیاره که این خود جای بسی تبریک داره. ضمن اینکه شخصا از بازی بسیار زیبای خانم فرزانه کابلی لذت بردم، اما شاید چون با پیش زمینه ذهنی من خیلی تفاوت داشت، باعث شد اون حض و لذت کافی رو از اثر نبرم ولی این هیچ چی از شایستگی ها و به ویژه بازی های خوب عزیزان هنرمند خصوصا استاد علی نصیریان کم نمی کنه. خسته نباشید جانانه هم به این دوستان. زنده و پر توان و پاینده باشید.