منوچهر اکبرلو بعد از دیدن نمایش ناصر سعید طهرانی
یک)رفتم به تماشای نمایش «ناصر سعید طهرانی» که میگفتند «کار دانشجویی»است. من که همیشه چشم داشته ام به کارهای دانشجویی و لذت ِ یافتن آیندگان تئاتر ایران.اما....

دو) همین جا اعتراف کنم که در چند سال اخیر حالم گرفته بود، از بس میدیدم که جوانترها افتاده اند در دام فرم گرایی و این اصطلاح ِ بلندآواز و میان تهی ِ «تئاتر تجربی» و چند اصطلاح دیگر که جز چند تایی نمایش تاثیر گذار ، بقیه هر چه هست، اداست و ادا. و بگذارید بگویم: راه فرار . فرار از اجتماع اطراف که منتظر است چیزی را از خود در این نمایشها ببیند. و نمی بیند.همیشه بازبین یا داور شدن دانشجوها، نگرانم میکرد.اما...

سه) دوستی توصیه کرده بود که نمایش «ناصر سعید طهرانی» این گونه نیست.چند ویژگی از نمایش را گفت که برایم «رئالیستی» بودن، از همه مهمتر بود.برای همین رفتم به تماشایش.اما...

چهار) اما چرا رئالیسم برایم این قدر ارزش دارد؟چون به نظر من در نمایش رئالیستی نمیتوانی ادا در بیاوری. زود لو میروی. ... دیدن ادامه ›› نمایش رئالیستی از همان دقایق اول ، نشان میدهد که چند مرده حلاجی. در نمایش رئالیستی نمیتوانی با داد و فریاد و کشیدن دیالوگها و کش و قوس دادن به بدن، تاریک کردن صحنه، فرمهای پیچیده روی در و دیوار و... پنهان کنی که در حقیقت چیزی برای عرضه نداری.اما...

پنج)آیا دارم سبکهای دیگر را رد میکنم؟مگر میشود؟! هنر در یک سبک میپوسد. دارم درباره اهمیت رئالیستی بودن حرف میزنم.گمشده نمایشهای ما.فرصتی برای حرف زدن از زندگی ما.از آدمهای اطرافمان.اما...

شش) افسوس که هیچ کدام از عوامل نمایش «ناصر سعید طهرانی» را نمیشناسم.اما... تئاتر ما این گروه را باید بشناسد و قدر بداند.و امثال آنها را.