واما امروز
می چرخه –می چرخونم –می چرخونند
یونس درباره ی زندگی می گوید که چطور با10-12ساعت کار کردن با تاکسی زندگی را می گذارند!
اما موضوع امروز، زندگی نیست بلکه دیگرانی ست که این زندگی را بازی می کنند.
دیگرانی که بر مسند قضاوت سوارند و می تازند و می تازند و می تازند تا آنجا که توان دارند!
وسکوت یونس قصه ی ما در برابر همه ی این قضاوت ها بیانگر آرامش درونی یه اوست.
اویی که زندگی را می چرخاند نه اینکه زندگی او را بچرخاند یا دیگران بچرخانند!

تکامل شخصیتی یونس را زمانی درک می کنیم که او به هیچ عنوان درصدد توصیف خود بر نمیاد و هیچ تلاشی نمی کند خود را شرح دهد و خود را درگیر ... دیدن ادامه ›› قضاوت های دیگران نمیکند زیرا او مسئول فکر انها نیست او آنگونه رفتار می کند که خود می پسندد و همان پسند را هم در رابطه با صدیقه انجام میدهد و هیچ گونه قضاوتی نمی کند و به خود حتی اجازه ی پرسش هم نمیدهد!
زیرا به نظر من یونس، انسان ها را انسان مدارانه نگاه می کند و می پذیرد همان طور که هستند!

و اما صدیقه:
صدیقه ی قصه ی ما زنی ست نجیب که زخم خورده ی ناجوانمردی های جامعه شده است ،زخم هایی که او را در خود بلعیده تا جایی که به کودکی که در دررون خود دارد پناه می برد و خود را و تمام آرزوهایش را در او می جوید و مهری را که هیچگاه تجربه نکرده با تمام وجود سعی می کند به فرزندش انتقال دهد .
صدیقه به اندازه ایی بی مهری دیده که حتی درد و دل یک غریبه برایش جذاب و آرامش بخش است.

برای من زیباترین سکانس در اتاقی بود که صدیقه به آن مکان می گفت" اتاق درد"،صحنه ای که یونس در کنار او قرار می گیرد دیالوگ ها رد و بدل می شود تا جایی که یونس درباره ی مهر مادرش می گوید که چطور بدون اجازه ی مادر به سینما رفته بود و نگرانی مادر و... لحظه ای که صدیقه ی به پهلو ی چپ خود رو به یونس بر می گردد و با دل و جان گوش به خاطره ی کودکی او می دهد ،اویی که برای صدیقه غریبه است ولی او دنبال مهر مادری هست که هیچگاه تجربه نکرده است و اون لحظه اوج بی پناهی او بر ملا میشود.



بسیار لذت بردم از دیدن این فیلم زیبا
و تلنگری بود برای خویشتن خویش

سپاس از همه ی عزیزان