در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | گروه هنری آسام
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 06:35:26
 

گروه هنری آسام آبان ماه ۱۳۹۸ با مدیریت و سرپرستی ظفر سهرابی نیا و همراهی جمعی از دانشجویان مستعد و هنرمند گروه نمایش دانشگاه هنر و معماری تهران به وجود آمد و یک ماه بعد اولین کار خود را با عنوان «زیرزمین» به نویسندگی آرش عباسی و طراحی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا به روی صحنه برد. آسام واژه ایست لری به معنای «داستان خوش» و هدف از تشکیل این گروه فراهم آوردن بستری بود تا در کنار هم یاد بگیریم و رشد کنیم و این مسیر پرتلاطم را در راه یافتن جایگاه خود در دنیای شگفت انگیز درام طی نمائیم …

 ۰۱ آبان ۱۳۹۸
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
حرف اصلی «مصیبت‌های خاموش» نخبه‌کشی است/ مهاجرت تصمیم ساده ای نیست درست مثل خودکشی!

به گزارش خبرنگار تئاتر صبا، ظفر سهرابی‌نیا نویسنده و کارگردان تئاتر نمایش «مصیبت‌های خاموش» را تا ۱ مهر ماه سال جاری در تماشاخانه هیلاج روی صحنه دارد؛ نمایشی که به مضمون مهاجرت می‌پردازد. از این رو گفتگویی با او درباره هدفش از اجرا بردن این اثر ترتیب دادیم.

ظفر سهرابی‌نیا در گفتگو با خبرنگار صبا هدفش از اجرا بردن نمایش «مصیبت‌های خاموش» را اینگونه عنوان کرد: من «مصیبت‌های خاموش» را سه سال پیش نوشتم و البته حرف اصلی اثر در لایه‌های پنهان این نمایشنامه خیلی جامع‌تر از ورزش یا ورزش بانوان است و حرفم را به کمک یک ایده و اتفاق ورزشی ارائه کرده ام. حرف اصلی «مصیبت‌های خاموش» نخبه‌کشی و آسیب‌های جدی آن است که در سال‌های اخیر در ورزش حرفه‌ای کشور بسیار دیده می‌شود؛ اتفاقی که حتی مشابه آن همین هفته گذشته در مسابقات جهانی کشتی افتاد.

او جرقه اولیه نگارش و ساخت «مصیبت های خاموش» را اینگونه تشریح کرد: من زاده دیار زاگرس هستم و با تمام وجود خاک، اصالت و وطنم را دوست دارم. ... دیدن ادامه ›› فرار مغزها، مهاجرت و نخبه‌کشی همیشه من را آزار داده است چون که خودم هم آن‌ها را لمس کرده‌ام. مدتی در یک آژانس مسافرتی کار می‌کردم و با طیف وسیعی از مردم در کسوت های مختلف آشنا می‌شدم و یادم هست پرتکرارترین سوالی که می‌شنیدم این بود «چطور می‌شود ویزا گرفت، از کشور خارج شد و دیگر هرگز برنگشت؟». مهاجرت تصمیم ساده‌ای نیست و درست مثل خودکشی می‌ماند. این درد من را آزار می‌داد و باید بیانش می‌کردم. ورود من به هنر برای گفتن و نشان دادن همین دردها بوده است. خیلی از این افراد را می‌شد نگه داشت اگر درک می شدند و حرف‌هایشان شنیده می‌شد. ایده «مصیبت‌های خاموش» از اینجا آمد که نیاز به یک تلنگر وجود داشت چون اگر دیر بجنبیم زندگی از ایران خواهد رفت.

این نویسنده درباره بهره بردن از ظرفیت‌های تئاتر مستند در نگارش و اجرای اثر گفت: تئاتر مثل سینما نیست که بتوان آن را متوقف کرد و بعد برگشت ادامه‌اش را دید یا به عنوان یک منبع علمی و تحقیقاتی به آن نگاه کرد. تئاتر یک خلقت زنده است و همین مساله باعث می شود که کمتر کارگردانی سراغ این نوع تئاتر برود، چون اگر بخواهیم کاملا وفادار و مستند در تئاتر عمل کنیم جذابیت درام به خطر می‌افتد و تماشاگر را خسته و فراری می کند. به همین دلیل نویسنده ای که سراغ یک رخداد واقعی می‌رود سعی می‌کند تا با حفظ امانت، تخیل و جذابیت را به آن اضافه کند بنابراین به شخصه نمی‌توانم بگویم آنچه در تئاتر فعلی ایران ارائه می‌شود تئاتر مستند است. درباره «مصیبت‌های خاموش» داستان و شخصیت‌ها کاملا زاییده ذهن خودم هست با اینکه ممکن است مشابهت‌هایی با نمونه‌های واقعی آن در تاریخ ورزش ایران وجود داشته باشد اما بعید می‌دانم هیچ‌کدام به اتفاقی که در نقطه اوج داستان من رخ می‌دهد شباهت داشته باشند. در واقع من از اتفاقات واقعی و مشکلات ورزش بانوان که باعث سرخوردگی و درخواست‌های پناهندگی و مهاجرت آن‌ها می شود وام گرفته‌ام تا حرف مهم و تاثیرگذاری را انتقال دهم.
مشکلات تئاتر طوماری بلند بالاست

این کارگردان در توصیف مشکلاتی که برای اجرا بردن اثر با آن‌ها دست و پنجه نرم کرده است، بیان کرد: مشکلات تئاتر طوماری بلند بالاست. «مصیبت‌های خاموش» با سه گروه مختلف تمرین شد و دو بار هم آماده اجرا بود که به دلیل همزمانی با اتفاقاتی مثل حاشیه‌های المپیک ۲۰۲۲ و بالارفتن حساسیت‌ها به اجرا نرسید. در سال ۱۴۰۱ دوباره شروع کردیم و از آنجایی که با کمال تاسف تئاتر از آدم‌های اشتباهی با اهداف غلط پر شده‌است، چندین بار مجبور به تعویض بازیگر شدم. سه ماه هم در رفت و آمد به اداره کل هنرهای نمایشی بودیم تا نمایشنامه تایید شود و البته نمایشنامه را عملا شخم زدند تا جایی که اسم شخصیت‌ها هم عوض شد. چهار بار تاریخ اجرا به تعویق افتاد و دچار ضرر و زیان زیادی شدم. در نهایت بعد از سه بار بازنویسی با نمایشنامه جدید به اجرا رسیدیم ولی خوشبختانه چارچوب کلی و حرف اصلی داستان حفظ شده است و آنچه روی صحنه می‌رود چندان دور از طرح اولیه نیست.
ایراد گرفتن از تماشاخانه خصوصی پاک کردن صورت مساله است

وی درباره ارزیابی‌اش از وضعیت تماشاخانه های خصوصی گفت: به نظرم ایراد گرفتن از تماشاخانه خصوصی پاک کردن صورت مساله است. اگر تماشاخانه‌های خصوصی نبودند بسیاری از تحصیل‌کرده‌ها و فعالان تئاتری سرگردان بودند. مشکل اصلی این است که سالن‌های دولتی خودشان کاسب شده‌اند و به هر کسی فرصت نمی‌دهند مگر اینکه سفارشت را کرده باشند. صد البته تماشاخانه‌های خصوصی هم خالی از ایراد نیستند و هزینه‌های گزاف و امکانات ضعیفی به گروه‌های تئاتری تحمیل می‌کنند که فروش پایین گیشه به هیچ عنوان جوابگوی آن نیست. اگر یک فعال تئاتری خطر اجرا در این تماشاخانه‌ها را می‌پذیرد باید به شدت حساب‌شده و اصولی عمل کند تا حداقل بازخورد خوبی از اثر بگیرد. در کل همانطور که همیشه گفته‌ام تئاتری‌جماعت مجنون است وگرنه اگر این عشق پرشور به هنر نبود هیچ آدم عاقلی این همه وقت و انرژی برای تئاتر امروز ایران خرج نمی‌کرد.

او از بازخورد واقعی نداشتن تبلیغات تئاتر در فضای مجازی پرده برداشت و گفت: تبلیغات مقوله بسیار پیچیده ای است و علم و تجربه بالایی می‌طلبد ولی آنچه که این روزها بخصوص در تبلیغات مجازی می‌بینیم بعضا و برخی حقه‌بازی و تحمیل هزینه‌های گزاف در قبال بازدهی تقریبا هیچ هست که از سمت مدعیان و شیادان‌ اینفلوئنسری که خود را متخصصان روابط‌عمومی جا می‌زنند به گروه‌های تئاتری قالب می‌شود. تبلیغات در تئاتر تقریبا بی‌معنی شده است مگر اینکه شما بازیگر چهره داشته باشید یا خودنمایی کنید و جنگ زرگری راه بیندازید وگرنه واقعیت این است که فضای مجازی بازخورد واقعی ندارد و سالن باید با تلاش‌های بی وقفه گروه‌های نمایشی بدون هیچ حمایتی پر شود. حقیقت تلخی است‌که فضای مجازی به ویژه اینستاگرام این روزها فقط رفع تکلیف شده و فراری رو به جلو از فعالیت میدانی و تاثیرگذار تبلیغاتی است؛ فضای مجازی‌ای که به هر حال ویترین اثر یک هنرمند در آنجا به نمایش گذاشته می‌شود و نمی توان از آن استفاده نکرد.

وی راجع به آینده‌ای که برای تئاتر متصور است، تصریح کرد: آینده تئاتر دو حالت بیشتر ندارد: اول اینکه در حالت بدبینانه به زودی نابود می‌شود و فقط چند عکس یادگاری و چند خط مستند در کتاب‌های تاریخی از آن به جا می‌ماند و در حالت دوم که خوشبینانه است، این حجم عظیم از افراد اشتباهی، از بودن در این محیط خسته و از آن خارج می‌شوند تا تعداد آثار بی کیفیت کاهش پیدا کند و تئاتر به روزهای اوجش برگردد.

ظفر سهرابی‌نیا در سخنان پایانی درباره برنامه‌های آتی‌اش گفت: در آینده قصد دارم از شکل کلاسیک تئاتر فاصله بگیرم و به کارهای مدرن‌تر بپردازم و در سبک‌های مختلف تئاتری کسب تجربه کنم. در حال حاضر برای ساخت یک مونودرام، یک تئاتر اپیک و یک تئاتر ابزورد برنامه‌ریزی‌هایی انجام داده‌ام که دو تا از آنها از نوشته‌های خودم و یکی هم از نوشته‌های محسن عظیمی است.

«مصیبت‌های خاموش» به نویسندگی، تهیه‌کنندگی و کارگردانی ظفر سهرابی‌نیا و با بازی سبا نوروزی مکاری، بهروز گنجه، شیوا کوشکانی، ستایش پرستار، پوریا رسولی، تا ۱ مهر ماه هر شب ساعت ۲۰:۳۰ در تماشاخانه هیلاج روی صحنه می‌رود.

فرزاد جمشیددانایی

لینک خبر:
http://sabakhabar.ir/?p=320845
ظفر سهرابی نیا، امیر مسعود و سپهر این را خواندند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گزارش اختصاصی نخبگان فردا، فانوس پرس و جویبار نیوز درباره نمایش مصیبت های خاموش:

استقبال تماشاگران از نمایش مصیبت های خاموش به نویسندگی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا
این شب ها سالن نمایش هیلاج میزبان ملودرام سیاسی-اجتماعی مصیبت های خاموش به نویسندگی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا است. این نمایش با محوریت لزوم توجه و اعتماد به جوانان به مسائلی چون فرار مغزها و مشکلات ورزش بانوان پرداخته است. در خلاصه داستان این نمایش آمده که کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان برای اولین بار به فینال مسابقات قهرمانی جهان رسیده اما گرفتار یک سری اتفاقات مرموز می شود.
ظفر سهرابی نیا درباره این نمایش می گوید: مصیبت های خاموش را سه سال پیش نوشته و چندین بار بازنویسی کردم. دو بار هم برای اجرای عموم آماده شده بودیم ولی به دلیل اتفاقات و حساسیت های زمانی چون انتخابات، تغییر دولت، پناهندگی برخی ورزشکاران و حواشی المپیک قبلی نتوانستیم به اجرا برسیم. امسال با یک گروه جدید تمرینات را شروع کردم و سه ماه طول کشید تا بتوانیم با ارزشیاب های مرکز هنرهای نمایشی به توافق رسیده و مجوز متن را بگیریم. در این سه ماه نمایشنامه دست خوش تغییرات زیادی شد و حتی نام کاراکتر اصلی از ایراندُخت به آذردُخت تغییر یافت و مشکلات عدیده ای برای گروه ما به وجود آمد. چرا که با متن جدیدی روبرو بودیم و باید در مدت زمان کوتاهی تمام تمرینات 6 ماهه را کنار گذاشته و با متن جدید خو می گرفتیم. برخی از حرف ها و انتقادهایی که قصد انتقال ... دیدن ادامه ›› آن را داشتیم حذف و سانسور شد اما خط اصلی داستان و پیام ما پابرجا بود و خوشبختانه از نتیجه کار تا حد زیادی راضی هستم.
کارگردان نمایش مصیبت های خاموش در مورد روند تایید متن ها و اجراهای نمایشی گفت: متاسفانه روند سختگیری ها کمی غیرمنصفانه، جهت دار و سلیقه ای شده و اگر متن شما حرف مهمی برای گفتن داشته باشد باید کفش آهنین و صبر ایوب داشته باشید تا به نتیجه برسید. متاسفانه گاهی آنقدر درگیر ظواهر، مسائل سطحی و ترس های بی معنی می شویم که در عمل حرف اصلی اثر منحرف شده و نمی توانیم اثری تاثیرگذار و مثبت ارائه دهیم. البته اینطور نیست که اصلا نشود کار کرد ولی بسیاری از گروه های نمایشی همان اول کار وا می دهند و عطای کار را به لقای آن می بخشند. همین هم می شود که آثاری روی صحنه می بینیم که بی محتوا و به دور از دغدغه های واقعی جامعه هستند.
گروه های نمایشی همین حالا هم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند و در رأس آنها مشکلات اقتصادی مثل قیمت بالای سالن های نمایشی، تعرفه های تبلیغاتی سنگین و کم بازده، دستمزد عوامل، هزینه های تمرین، دکور و ... قرار دارد که فروش پایین گیشه ها به هیچ عنوان پاسخگوی آنها نیست. حال مرکز هنرهای نمایشی که قرار است حامی و تسهیل کننده کار باشد خود مشکلات جدید به وجود می آورد و این منصفانه نیست.
به نظر من بهترین کاری که مسئولین می توانند برای جلوگیری از مرگ و فراموشی تئاتر انجام دهند بیشتر کردن تعداد سالن های دولتی و نیمه دولتی و همکاری بیشتر با گروه های جوان و تازه کار است اما متاسفانه این روزها سالن های دولتی هم خود کاسب شده اند و تنها با افراد انگشت شماری که تکلیفشان معلوم است کار می کنند و چاره ای برای گروه های جوان تر نمی ماند جز اینکه به سراغ سالن های خصوصی بروند.
نمایش مصیبت های خاموش به نویسندگی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا و با بازی: سبا نوروز مکاری، بهروز گنجه، شیوا کوشکانی، ستایش پرستار، پوریا رسولی و با همکاری عوامل نمایش: نفیسه زهری، ستایش پیله ور، هانیه امیری، مهنا سهرابی، زینب خبازی، حمید ارکبان، امیر صدیقی، امیرکسری کریمی، نرگس غلامی، حمیدرضا بازاری، امید خاکپور، آوا دانایی، زهرا جوانمرد و صدرا صباحی تا اول مهر هر شب ساعت 20:30 روی صحنه خواهد بود.

لینک خبر:
http://nokhbeganefarda.ir/?p=5097
https://fanospress.ir/?p=12318
https://jouybaronline.ir/?p=14288
سپهر، مریم اسدی و hami این را خواندند
ظفر سهرابی نیا این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مصیبت های خاموش تیتر اول پایگاه خبری-تحلیلی جامعه زنان کشور شد:

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - کبری دریکوند : مصیبت های خاموش عنوان یک ملودرام سیاسی-اجتماعی است که به نویسندگی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا این روزها در تماشاخانه هیلاج با استقبال مخاطبان تئاتر مواجه شده است. این نمایش قصه کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان است که برای اولین بار به فینال مسابقات قهرمانی جهان رسیده اما درگیر اتفاقاتی مرموز می شود.

ظفر سهرابی نیا نویسنده، طراح و کارگردان در گفت وگو با خبرنگار ما درباره این اثر نمایشی گفت: مصیبت های خاموش یک مسیر سه ساله را طی کرده تا به اجرا برسد. مسیری دشوار پر از سانسور، ممیزی و سلایق مختلف.
وی در ادامه گفت: تا بحال با سه گروه مختلف این نمایشنامه را آماده اجرا کرده بودم ولی با توجه به حساسیت های داستانی و هم زمان شدن با اتفاقات مختلفی چون پناهندگی ورزشکاران مطرح ایرانی در المپیک گذشته و حساسیت هایی که به دنبال آوردند، امکان اجرایی شدن کار فراهم نشد. آنچه در این نمایش گفته ... دیدن ادامه ›› می شود لزوم اهمیت دادن به جوانان بخصوص جوانان نخبه است. مصیبت های خاموش از ۳ نسل بعد انقلاب می گوید که هر کدام به نحوی سرخورده و محدود شدند. حال در مرحله بسیار حساسی به سر می بریم و باید به نسل جوان توجه شود تا مبادا گرفتار حیله بدخواهان شوند و از دست بروند. چرا که اگر این نسل را درنیابیم چه بسا جبران آسیب هایش امکان ناپذیر باشد.

نویسنده نمایش مصیبت های خاموش در بیان مشکلات تئاتر امروز گفت: شاید شنیده باشید که تئاتری ها مجنون هستند وگرنه هیچ آدم عاقلی اینقدر انرژی و زمان برای کاری که نه تنها دست آورد مالی ندارد بلکه ملامت و سرزنش های بسیاری را هم باید در قبالش تحمل کرد، صرف نمی کند. وی با بیان اینکه ، آنچه تئاتر را زنده نگه داشته همین عشق دیوانه وار است. گفت: بله، مشکلات زیاد است و کم لطفی ها فراوان اما بزرگترین مشکلی که در این عرصه من را آزار می دهد حضور پر تعداد آدم های اشتباهی است که اتفاقا در همه کارها هم سرک می کشند و وقت گروه های تئاتری را تلف می کند. اینگونه افراد خروجی سیستم غلط آموزشیِ حریص و پول پرستی هستند که با دریافت هزینه های گزاف، هنرجویان را به بیراهه می برند.

سهرابی نیا افزود: افرادی که بعضا استعداد هم دارند اما اخلاق حرفه ای را نمی شناسند و تصور غلطی از هنر و هدف والای آن دارند و به دنبال اهداف سطحی و پوچی چون کسب شهرت و ثروت و یا خوشگذرانی هستند. از نظر من هنر در درجه اول یعنی خودشناسی و هنرمند باید آینه تمام نمای درد و رنج جامعه باشد. هنر باید فرهنگ ساز و انسان ساز باشد. اما متاسفانه این روزها شاهد آثار نمایشی بیشماری هستیم که در یک کلام مبتذل و بی محتوا هستند. آثاری که یا صرفا جهت سرگرمی اند و یا حرفشان از دل جامعه بیرون نیامده و تنها خوش آمد و دغدغه قشر کوچکی از جامعه هستند. امیدوارم روزی را ببینم که این حجم عظیم گمراهی و ادعاهای پوچ از هنر رخت بربندد.

نمایش مصیبت های خاموش تا اول مهر هر شب ساعت ۲۰:۳۰ در تماشاخانه هیلاج بر روی صحنه خواهد بود.

لینک خبر:
http://tanineyas.ir/content/141452
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
 

زمینه‌های فعالیت

سینما
تئاتر

تماس‌ها

پیج رسمی گروه هنری آسام