فیلم رو امروز دیدم. در کل فیلم زیاد دلچسبی نبود. از ویژگی های خوبش شروع کنم. طراحی صحنه و لباس ستودنی بود. فیلم برداری هم خیلی خوب بود. اما برسیم
... دیدن ادامه ››
به مشکلاتش. عمده ترین آنها تدوین فیلم و دوبله آن بود. یعنی بخش بزرگی از مشکل فیلم مربوط به مرحله پس تولید است. آنقدر پرش های زمانی ناگهانی و وحشتناکی میخوردیم که گدار را هم روسفید کرده بود. اما مشکل ظاهرا از سازندگان نه و از سانسورچیان عزیز است. مشکل نحوه کات خوردن بین این ها و زمان کات خوردن نماست. گویی یک فرد کاملا آماتور پشت تدوین فیلم بوده. نه فلاش بک ها و جامپ های زمانی. در کنار این کات های تند بی معنی که فقط ذهن مخاطب را آشفته میکرد هم یک گیر دیگر تدوین بود که به نظر این دیگر مشکل از خود سازندگان بود. اما برویم سراغ دوبله فاجعه فیلم. صنعت دوبله ایران یکی از قوی ترین ها شاید در دنیا باشد اما دوبله های بی خود و بی ربط به این فیلم که بیشتر برای کارتون ها و کمدی ها مناسب بودند بدجور بیننده را به خنده وا می داشت. در جدی ترین صحنه ها. و یک سوال مهم. چرا باید وقتی همه به زبان کتابی صحبت میکنند یک کودک در فیلم به زبان محاوره صحبت کند؟؟ و بعد پدرش گاهی محاوره و گاهی کتابی! بعضی صحنه های فیلم واقعا خجالت آورند. من مدام در طول فیلم به یاد مختارنامه افتادم و میرباقری را به خاطر کارگردانی زیبایش ستودم. در آن فیلم هم بعضی کاراکتر ها دوبله بودند اما به شدت درست. مثل کاراکتر مصعب با بازی جعفر دهقان که اصلا آزار دهنده نبود.و چقدر دیالوگ های فیلمنامه مختارنامه زیبا و به یادماندنی ست. میرباقری از مختار بی نشان در ایران یک قهرمان واقعی می سازد. اما فتحی از مولانا و شمس با نشان چه می سازد؟ بازی ضعیف پارسا پیروزفر و شهاب حسینی واقعا حالم را بد جوری گرفت. شهاب حسینی برای پیرتر کردن صدایش که با گریمش بسازد چقدر مصنوعی صداسازی میکرد. پارسا پیروزفر هم بیشتر بچه خوشگل بود تا مولانای بزرگ. فیلم در ساختن صحنه های عاشقانه کمی بهتر عمل کرده بود که انگار تخصص حسن فتحی ست.ولی همه میدانیم این جور عشق ورزی ها برای جامعه امروز چقدر نخ نما شده. تصویری که از عشق در سینمای ایران ساخته اند دروغ بزرگی بیش نیست و تصویر آنتونیونی از عشق، به واقعیت امروز بسی نزدیک تر. یا تصویری که جیلان از عشق می سازد. کارگردانی که اتفاقا ترک است اما کاملا بر خلاف فیلم های ترکی عمل میکند.از دیدن یک چیز در فیلم خوشحالم که بیشتر مربوط به تاریخ و اجتماع ماست نه بحث سینمایی. آن هم ترک بودن بازیگران زن فیلم که اجازه داد حجاب شان به واقعیت زنان ایرانی نزدیک شود. زیبایی این بازیگران هم تصویر بسیار زیبایی از زن ایرانی آن دوران ساخت. هر چند شاید اطلاق کلمه ایرانی به آنها خیلی درست نباشد چون ایران آن روز بزرگ تر از امروز بود ولی خب از روی اسم آنها (کیمیا خاتون و مریم) میشود فهمید اینها نماینده زن آن دوران ایران هستند. یک سری سکانس ها هم خوب ساخته شده بود. مثل صحنه های اتفاقات بین شمس و مولانا یا رقص سماع و صحنه های عاشقانه پایانی بین اسکندر و مریم. در پایان واقعا خواهان احترام به من مخاطب هستم که فیلم را یا پخش نکنند یا کامل و درست پخش کنند.
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
شهاب حسینی، 
پارسا پیروزفر، 
حسام منظور، هانده ارچل، بنسو سورال، بوراک توزکوپاران، هالیت ارگنچ، بوران کوزوم
