خداحافظی از تئاتر و آماده‌سازی مستند «ارژنگ، ریتم و رنگ»

هانا کامکار با بیان اینکه بازی در نمایش «هاری»‌ آخرین فعالیت او به عنوان بازیگر در تئاتر است، گفت: در حال تلاش برای نهایی کردن مستند «ارژنگ، ریتم و رنگ» هستم و فکر می‌کنم یا یکی دو ماه آینده آماده نمایش می‌شود.

به گزارش گروه سینمایی هنرآنلاین: هانا کامکار خواننده، نوازنده ساز دف و مستندساز در گفتگو با هنرآنلاین درباره آخرین فعالیت‌های خود گفت: مستند «ارژنگ، ریتم و رنگ» دومین مستندی است که اکنون در حال تلاش برای آماده کردن آن هستم. موضوع این مستند درباره عمویم ارژنگ کامکار است و از سال ۸۷ پژوهش برای آن را آغاز کرده‌ام. برای این مستند از سال ۸۹ از عمویم تصویر گرفتم و از آرشیوی که داشتم، مطالب مورد نیاز را گرد‌آوری و از سال گذشته تدوین آن را با حضور فریده صارمی آغاز کردم. خوشبختانه اکنون راف‌کات اولیه آن را زده‌ایم و اگر همه‌چیز خوب پیش رود، تا کمتر از یکی دو ماه آینده فیلم آماده نمایش می‌شود.

کارگردان مستند «چاووش، از درآمد تا فرود» در ادامه افزود: با وجود همه کارهایی که برای این فیلم در حال انجام بود، امسال وارد مرحله پژوهش فیلم داستانی بلند خودم نیز شدم تا احتمالا سال آینده فیلمنامه آن را بنویسم و برای تولید آن اقدام کنم.

کامکار با اشاره به بازی در نمایش «هار...» که از اول آذر در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه رفته است، گفت: این آخرین نمایشی است که به عنوان بازیگر در آن حضور دارم. در واقع بازی در نمایش «هار...» به کارگردانی افشین زمانی، یک خداحافظی از تئاتر است. چراکه می‌خواهم به این صورت، تمرکزم را به طور کامل روی خوانندگی و فیلمسازی معطوف کنم. این خداحافظی قطعا پایدار است، مگر اینکه روزی بخواهم تئاتری از خودم را کار کنم.

این بازیگر درباره چرایی خداحافظی از دنیای نمایش توضیح داد: متاسفانه در حال حاضر ریه‌ام مجددا با مشکل مواجه شده و همین حالا با کورتن تراپی خودم را به صحنه نمایش رسانده‌ام. ریه‌ام خیلی حال خوبی ندارد و نمی‌توانم مدت طولانی در تهران بمانم. مهم‌تر از این هم این بوده که دیگر به قدری جوان نیستم که بتوانم چند کار را همزمان انجام دهم. به ویژه اینکه فیلم داستانی بلندم نیز خیلی فیلم سخت و پرچالشی است و کار کردن روی آن زمان و تمرکز زیادی می‌خواهد.

وی با تاکید بر اینکه تلاش کرده تا در دوران کرونا یک روز هم از دست ندهد، گفت: در این مدت که پاندمی کرونا شرایط سختی را برای ارائه کارهای هنری ایجاد کرده بود، چند کار آماده کردم. به عنوان مثال آلبوم مشترکی با سیاوش کامکار، پسرعمویم کار کردم که به عنوان نسل سوم کامکارها شناخته می‌شود. علاوه بر این بازی در چند فیلم کوتاه، تمرین‌های نمایش هار، تلاش برای اکران دو فیلم کوتاه که در دوران دانشجویی ساختم، آغاز پژوهش برای فیلم داستانی بلندم و تدریس دف در آموزشگاه کامکارها همگی در این مدت انجام شده است.

این مستندساز در ادامه بیان کرد: تدریس خواندن در تئاتر  در دانشگاه علمی و کاربردی کد ۴۶ نیز از دیگر فعالیت‌هایی است که امسال آن را قبول کردم. در واقع با آغاز سال تحصیلی در دانشگاه رشته خواندن در تئاتر را درس می‌دهم. باتوجه به اینکه بازیگر خواننده نداریم، این برایم خیلی دلچسب‌تر بود که دوباره بروم و تئاتر کار کنم و بخوانم. ضمن اینکه دیگر نمی‌شود، آنطور که باید در تئاتر خواند. به همین دلیل اکنون خیلی خوشحالم که تدریس کنم و آن چیزی که در این ۲۲ سال یاد گرفتم را منتقل کنم. این برایم خیلی دلچسب‌تر از این است که دوباره بروم و کلی آسیب روحی و جسمی ببینم. همه این کارها را در کنار یک ریه معیوب و آسم حاد و میگرن انجام دادم. تمام این بیماری‌ها را داشتم و تلاش کردم اتفاق خوبی را رقم بزنم.

وی در پایان گفت: آرزو می‌کنم حال که تصمیم گرفتم فیلمسازی، خواندن و تدریس را به صورت جدی‌تر پی بگیرم، در آنها به قدری حالم خوب باشد که دیگر دلم برای صحنه تئاتر تنگ نشود. چون در این ۲۲ سال خیلی با صحنه تئاتر زندگی و تئاتر در کدهای گوناگون را کار کردم. به شکل پشت هم ۱۱ نمایش بازی کردم و فکر کنم نمایش «هاری» دوازدهمین نمایشی است که بازی می‌کنم. امیدوارم در زمینه فیلمسازی و خوانندگی به مرحله‌ای برسم که دیگر دلم برای صحنه تئاتر  تنگ نشود.