گفت‌وگو با زهرا حاج حسن

زهرا حاج حسن مطرح کرد:
«ساکورای کاغذی» شبیه جلسات تراپی است
نمایش «ساکورای کاغذی» به نویسندگی و کارگردانی مجید شکری از ۲۷ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۳۰ در تئاتر هامون روی صحنه رفته است.
تهیه‌‌کنندگی نمایش بر عهده علیرضا اصلان و مجری طرح آن سعید سیادت است.
مجید شکری، مرتضی دلداده، رزا خلیلی، مریم معصومی‌ نژاد، زهرا حاج حسن، علیرضا اصلان، امیرحسین نورانی، علیرضا قلی‌زاده بازیگران این اثر نمایشی هستند.
با زهرا حاج حسن، بازیگر نمایش «ساکورای کاغذی »گفت‌وگویی کوتاه کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
زهرا حاج حسن گفت: «طبق همکاری و پروژه مشترکی که قبلاً با مجید شکری داشتیم و شناختی که از هم داشتیم، ایشان من را برای کاراکتر زن در نظر گرفته بودند. بعد از جلسه و صحبتی که داشتیم، متن را خواندم و استقبال و ابراز تمایل کردم برای همکاری.»
او ادامه داد: «از آنجا که نقش من به لحاظ نوع اجرا با بقیه نقش‌ها متفاوت‌تر بود، باید مستقیم با خود مخاطب در ارتباط می‌بودم. من باید تنها و بدون پارتنر با مخاطب و به‌طور مستقیم تعامل می‌کردم و نقش را اجرا می‌کردم. این ارتباط مستقیم با مخاطب هم یک چالش بود و هم تجربه‌ای که دوستش داشتم. این نقش روح زنی است که از دنیا رفته و در خیال یک آدم در فضای سورئال باید دیالوگ بگوید. کاراکتر زن یک شخصیت قوی و در عین حال منعطفی را نشان می‌دهد که اجرای این مشخصه‌ها برایم خوشایند بود.»
زهرا حاج حسن به تعاملش با مجید شکری کارگردان نمایش اشاره کرد و گفت: «تعامل خوبی که با مجید شکری داشتم، می‌تواند یکی از تجربه‌های خوب من در فضای کار با کارگردان باشد. من این فضا را داشتم که بتوانم یک روند تکاملی رضایت‌ بخش و منعطفی را برای رسیدن به نقش سیر کنم. گاهاً شاید موضوعی در رسیدن به نقش برای من خیلی سخت بود، اما با راهنمایی‌ها و کارگردانی و کمک ایشان، سریع به هدف نزدیک می‌شدیم و می‌توانم بگویم که خیلی چیزها از ایشان یاد گرفتم.»
او درباره بازخورد مخاطبان گفت: «درصد زیادی از مخاطبین از نمایش استقبال خوبی کردند و بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند. با خیلی از دیالوگ‌ها ارتباط خوبی برقرار کردند و حتی به گفته برخی، یک آلارم و تکانی هم برایشان بوده است. تجربه تئاتر، تجربه حسی است و کاری که نمایش با مخاطب می‌کند، برانگیختن مستقیم عواطف آن‌هاست. طبق برداشتی که از نظرات مخاطبان می‌شود، اگر حتی یک دیالوگ بعد از دیدن نمایش بتواند فکر آن‌ها را درگیر کند و شاید تأثیری در هر تصمیم یا عملکردشان بگذارد، یعنی نمایش به هدف خودش رسیده است. طبق شنیده‌هایی که شخصاً از دوستان یا مخاطبان داشتم، می‌توان این نمایش را تشبیه کرد به یک جلسه تراپی با استدلال پناه آوردن تماشاگر به برخی از دیالوگ‌ها.»
او در پایان گفت: «امیدوارم تمام گروه‌های تئاتر با کمترین مشکلات و موانع روی صحنه لذت ببرند. با امید به بیشتر شدن کارهای ارزشمند که بتواند یک فرهنگ و الگویی باشد برای مخاطب و مردم هم به سمت کارهای پرمفهوم بیشتر روی بیاورند. بخشی از این هم منوط به سیاست‌گذاری سیاست‌گذاران است که باید این بستر را فراهم کنند.»
عکس: مونا شکری