نمایش›کوررنگی

شاید بشه گفت نمایش کوررنگی تلاش خوبی از نشون دادن مجموعه ای از احساساته؛
احساساتی مثل ابهام، شرایط عدم اطمینان، رعب، ایستادگی در عین ناامیدی، امیدواری در عین اینکه به بن بست می خوری، شوق از آرمان گرایی و در عین حال شرم از آرمان گرایی.
روایت تلاشی در خور فضای سیاسی ایرانه که سعی داره ذهن رو از تطبیق با شرایط انقلابی ایران دور کنه که البته قابل درکه. دیالوگ ها در بسیاری از مواقع بسیار هوشمندانه نوشته شده و البته گهگداری نتونسته از پس ایجاد فضای مدنظر کارگردان بر بیاد.
از لحاظ استعاری و نمادین هم اگر به این کار نگاه کنیم، اونقدری توانا ساخته شده که بشه به اشخاص افراد یا حتی آرمانهای متنوعی ربطش داد.
در مجموع کوررنگی تلاش بسیار خوبی بود که به نظرم با تغییرات اندکی توی دیالوگ ها و یا حتی توی پایان کار بشه بهترین خروجی رو ازش گرفت.

"کوررنگی از تیک تاک تا تاکتیک ،از حبس تا رهایی "

_زنده باد پدر
_پدر مرده
_نه پدر نمرده ،پدر زندَ ست ..
پدرجاودانه ست
پدر همیشه زندَ ست ...*
کوررنگی ،نمایشی واجد شاخصه های قدرتمندی ست که بعنوان اثری درخورتوجه مد نظر قرار میگیرد،موضوعاتی به روز و جهانی ... دیدن ادامه ›› ، با یک بُعد ِقوی سیاسی که در زندگی جمعی بشر ِامروز حرف نخست را میزند
گفتگوهای بین دوکارکتر ،به خیابان ها ،به جامعه و به تمام افرادی سرایت میکند که میتوانند در مفاهیم جاری آن ،بخشی از هویت سیاسی و اجتماعی شان را پیدا کنند ، همان حلقه ی مهمی که در تمام جوامع،چه درحال توسعه ، بدلیل ِاقتصاد ِفلج و بیمار ، درگیر ِکرختی و بی تفاوتی ...و چه در سایرین با سلطه جویی ِغالب ِ"پدر"(ابرقدرتها) یا نظام سرمایه داری ِمسلط ،مورد بهره کشی و کنترل ست ..

_توچشمهای پدرو دیدی ؟هیچ کس ندیده .. *

متن، کارکترهایش را با پرداختی قوی ، از ارتباط ِواقعی بین دو انسان ، در شرایط ویژه ،چه روانی وحسی ، وچه ذهنی با رویکردی قهرمان زدا ، تا جایی پیش میبرد که نویدِ دوره ی جدید سیاسی با افرادی میدهد که میترسند اما مبارزند ، دلشان برای یک زندگی عادی تنگ میشود اما ادامه میدهند ...
دوره ای که تبعیض های جنسیتی نقض و شمایل ِحاکمانه ی پدر و قدرت، درحال دگرگشت ست ....از فردایی که همه چیز "درست" میشود هرچند قدرت همواره حاضر ست ...همیشه زنده است ..
نمایش با دکوری کارشده ،خلاق و کارآمد حتی اگر هیچ دیالوگی ردو بدل نشود ، آغاز میشود ... دو فضای مکعبی ِشیشه ای ، که با تجهیزات درونش کاملا روشنگر هویت مشخصی برای روند پیش روست ... باکس های سلولی برای موجودات زنده ای که در آن محاطند اما قابل ِعبور ...محیطی بسته که فرض ِ گشایش را همواره حمل میکند ... همان فضای خفقان و سرکوبی که با وجود تدابیر شدید امنیتی بازهم قابل نفوذ ست ..دیواره های شیشه ای_آینه ای ، رفلکس ِبرگشت پذیری از دنیای درونی و بیرونی برای بازیگر_مخاطب و تاثیرات آنست ..انتشارِ گازی که شورش ها و انقلابی هارا به زوال می رساند ، وعنصر وابزار سرکوب توسط قدرت ست .. و تاکید میکند هراس از تفکر و ذهن ست نه شکنجه جسمی و فیزیکی.. و سوق افراد به پوچی و هیچی برای ادامه ی سلطه جویی ..
*هیچی بلاییه که قراره سرتو اینجا بیاد..
طرف پیروز کدام ست؟
مناظره ی دو فرد در شرایطی محبوس که یکی جعلی و دیگری هویت اصلی دارد اما نامشخصند.. ترفندهایی برای رو شدن دست دیگری ، و عیان شدن ِپشت پرده ها ،که از خصایص بارز سیاست ست
..در نهایت هم ،وقتی حصارها کنار میروند ،روشن میشود، باکس یا سلول اصلی ،نماینده ی مردمی تغییر خواه و برهم زننده ی ِروال سیاست حاکمه ی موجود ست که همه را "دشمن" میبیند و دیگری نماینده ی قدرت حاکمه ، که باوجود ِارعاب و زور و تفتیش ، قادر نیست به پیروزی برسد و عواملش با تغییر موضع ، به سمت قدرت جدید، پناهنده میشوند
اگرچه هویت اصلی پیروزماجراست اما در حقیقت این قدرت ست که هماره عنان ِکنترل همگانی را در دست دارد ...
داستان با تداعی های کاملا مشهود و رسا، ذهن مخاطب را بدرستی و معین ،هدایت میکند ، بازیهای بشدت ِقوی وگیرای بهاره کاتوزیان و عباس جمالی و واکنش های جفت وجور ، باآمیختگی ِزنده ی ِنقش ها، پیش داوری ِزودهنگام را عقیم میکند ،در بخش پایانی ،ماحصل به بار می نشیند و انقلاب پشت درهای بسته برای پیروزی به توافق می رسد ...
اگرچه روند متن واجرا تا بخش نهایی بی نقص جلو میرود اما به نظر میرسد برای نتیجه گیری ،پایان بندی کال ست ...میوه ای که 40 دقیقه براساس منطق کلمات و شکل گیری ذهنیات با تکیه بر مفاهیم زبانی ،به مخاطب عرضه میشود ، نیازمند زمان بیشتری برای پرداخت و تأمل ست تا طعم ِنتیجه گیری با گوارایی و عمق بیشتری در ذهن ببینده ته نشین شود و مناسبات گفتگو ، چالشی تر و با پیچیدگی ِدرونی تر ،به نقطه ی نهایی برسد، این جمع بندی عجولانه ،ناخوادگاه هیبت ِتلاش و روال ِپیش از آن را ، فرو می پاشد و تاثیرات ایجاد شده را به بازی ِکوچکی بین دوفرد سیاسی ، تقلیل میدهد ..
آنچه بر صحنه از "تیک تاک"تا "تاکتیک"ِ نهایی ، شکل میگیرد، رمز گشایی حروف درهمی ست که نویسنده به زیبایی آغاز و پایان میبرد ... آنچه تاکید میشود ، کشف کد هایی ست که عامل ِشکست ِسیاست الوان در پیکره ی مردان سیاسی ست ...
"کوررنگی" ،هوشمندی ِاز قلم افتاده ای ست که طبق محاسبات پیش نمیرود ... وبرای دست یابی به پیروزی ،تصدیق ِتاکتیک های موثراست ...
سیاوش پاکراه با متن خوبِ"صوراسرافیل" و امروز با کوررنگی" بعنوان یکی از نویسندگان موفق عرصه ی تاتر در ذهن ها تثبیت خواهد شد
با آرزوی موفقیت های بیشتر ایشان و گروه خوبشان
نیلوفرثانی
یکم دی 96

*: بخش هایی از دیالوگ نمایش
پ.ن: با دوبار دیدن این نمایش ،اجرای شبهای نخست بی نقص تر ومتمرکز و بدون ایراد صوتی نسبت به اجرای میانی بود امیدوارم انرژی لازم برای ادامه ی اجراها مجددا به شبهای نخست برگردد..