نمایش›دیوان تیاترال

اینکه ۱۰۰ دقیقه-و نه ۶۵ دقیقه-نمایشی ببینی که علی‌رغم متن دشوارش حتی یک تپق یا اشتباه و هم‌چنین یک ناهماهنگی بین بازیگران و گروه موسیقی اتفاق نیفته از اتفاقات نادر در بین تئاترهائی است که دیدم و صدالبته شایسته‌ی تحسین و تشویق و مسلّماً حاصل تمرینات خیلی زیاد؛اما اثر از نمایشنامه‌ای که فقط قصدش شعرگوئی است و هیچ سخن درست و متقنی رو نمی‌خواد یا نمی‌تونه انتقال بده ضربه خورده.نمایش کمدی و موزیکال ما تبدیل یک تراژدی کندِ بی‌محتوای صرفاً ریتمیک شده که بازیگرانش و نوازندگانش و خوانندگانش بسیار خوب از پس ادای الفاظِ اشعارش و سامان دادن موسیقیش براومدند اما افسوس که خانه از پای‌بست ویران است.طراحی لباس رو دوست داشتم ولی طراحی صحنه رو نه؛ و اینکه نورپردازی هم خیلی مناسب نبود.و کلام پایانی اینکه این‌گونه نمایش‌ها باید خیلی راحت‌تر فهمیده بشه اما دیوان تئاترال این‌گونه نبود.