نمایش›حادثه در ویشی

حادثه در ویشی یکی از برجسته ترین آثار آرتور میلر نویسنده آمریکایی ست که می توان به آن لقب نویسنده هایپر رئالیستی داد. آثار میلر تاثیر گرفته از شرایط سیاسی ،اقتصادی، اجتماعی، و شخصی دوران زندگی اش می باشد. حادثه در ویشی این روزها در سالن سمندریان با کارگردانی منیژه محامدی و هنرمندی محمد نادری، محمد اسکندری، فرناز رهنما و سایر بازیگران در حال اجراست. در لایه ی اول این نمایشنامه، میلر با نگاهی ژرف به مسائل سیاسی در دوره ای که میان نظام سرمایه داری و کمونیسم قرار گرفته، ما را به جامعه ای فاشیسم، می برد، که تمام مدت به نشان دادن ظهور نازیسم و کشتن یهودیان در فرانسه تحت اشغال نازی ها پرداخته ست. در ویشی داستان انسانهایی ست، از طبقه های مختلف اجتماعی که توسط نیروهای نظامی دستگیر شده اند و حالا در یک سلول کنار هم هستند. در لایه ای عمیق تر که مباحث روانشناختی ظهور پیدا می کند، میلر با استفاده از دیالوگ هایی که میان این شخصیت ها رد و بدل می شود، بسیار هوشمندانه لایه های درونی انسان را مورد بررسی قرار می دهد. یک نقاش، یک افسر ارتش، یک خدمتکار رستوران، یک بازیگر، یک تکنسین برق،یک تاجر،یک کولی، یک اشراف زاده، و در نهایت یک افسر خسته از جنگ که حالا به ناچار باید تمام این آدمها را برای مرگ آماده کند و با هر کدام از آنها جان میدهد که محمد نادری بسیار هنرمندانه در این نقش حضور پیدا کرده و احساس مخاطب را بر می انگیزد. حادثه در ویشی در یک پرده شروع و تمام می شود،. استفاده از نورها و تلفیق آن با موسیقی، یک گودال در نمای روبه رویی صحنه اجرا ، با تصاویری از جنس آتش که یک به یک انسانها را می بلعد، به خوبی تداعی کننده کورهای آدم سوزی نازی ها می باشد.
در لایه ی سوم، کابوس تمام نشدنی جنگ است. داستان همیشگی قتل های وحشتناک و خشونت بار نازی ها، این بار به کورهای آدم سوزی بدل شده است، "کسی در مورد کوره های آدم سوزی چیزی شنیده است؟" دیالوگی که تمام آدم های محبوس شده در سلول را به یاد مرگ می اندازد ، و حالا داستان رنگ دیگری می گیرد. همه در تلاش برای زنده ماندن هستند و میلر ذهن مخاطب را به چالش بزرگی در برابر مرگ انسانیت می کشاند، یا به بیانی دیگر مرگ انسان به دست انسان. افسری که خود در تمام جنگهای ارتش به راحتی دست به روی ماشه می برد و انسان را به کام مرگ می کشاند، حالا در نقش قربانی تمام لحظه های عذاب آور قبل از مرگ را تجربه ... دیدن ادامه ›› می کند. حال برای مخاطب این سوال پیش می آید که چرا انسان باید وجود داشته باشد؟ چرا زندگی یک انسان به دست انسان دیگری ست؟ داستان جنگ روندی ست مستدام که از گذشته تا کنون ادامه پیدا کرده است، و تفسیر انسانها از جنگ در مقام قربانی شوند و قربانی کننده ، همیشه متفاوت است، و این تکه ای از سیاهی درون انسانهاست که در زمان قدرت ظهور پیدا می کند، و در تمام مدت اجرا مخاطب دنبال یک روزنه امید برای اثبات به سیاهی درونش می باشد که شاید هنوز انسان نمرده باشد. میلر در آخر نمایشنامه با یک شخصیت از طبقه بورژوا به صورت بسیار دراماتیک نشان میدهد که در میان تمام این طبقه بندی انسانی، باز هم امید برای دیدین شرافت و انسانیت وجود دارد. شاید بسیار کم، اما انسانیت هنوز نفس می کشد.