فیلم خوب شروع میشه ،سرگرم کننده است،بازیگران قوی بودند اوایل با کلوز اپ و لوس بازیهای پگاه آهنگرانی هست،ترانه علیدوستی انگار داره شخصیت واقعی خودش را بازی میکند اونجا که میخوانند داره تسلط خودش به زبان انگلیسی را نشون میده.
کارگردانی،فیلمبرداری،تدوین ضعیف بود.
حتی تا آخر فیلم هم که سنگ کاغذ قیچی میکنند مخاطب برایش جالب هست اما موسیقی آن ضعیف بود ولی آخر فیلم با توجه به اینکه فیلم داشت سبک واقعی زندگی را نشان میداد بی معنا تمام میشود نویسنده نمیتواند فیلم را با پایان باز یا بامعنا تمام کند این یعنی نویسنده آماتور است. بنظر میاد گلزار داره شاید نقش عزارییل برای پگاه آهنگرانی را بازی میکند.(مخصوصا اونجا که پلیس برای تصادف میاد یهو غیب میشود.)
کلا فکر کنم پگاه آهنگرانی نصف عمرش را بخاطر عقایدش ،داشت یا خدمات اجتماعی انجام میداد یا در این فیلم های سفارشی عقیدتی اجباراً بازی میکرد.
احتمالا این فیلم بیشتر بخاطر همان پیامی که مهرداد صدیق در مورد ضرورت داشتن انرژی اتمی میگه ،ساخته شده . همین
من اینجا نشسته بودم موزیک غمگین گذاشته بودم حالم خوب بود، اون اونجا نشسته بود موزیک شاد گذاشته بود حالش بد بود
من فیلم رو دیشب دیدم،با تمام گیج و گنگ بودنش پسندیدم.
کارگردان خیلی قشنگ یه فضای گیج و هپروت رو به تصویر کشیده بود که منتظر بودی ببینی که تو سکانس بعد چه اتفاقی میوفته.
بعله دقیقا این فیلم مخاطب خاص داره.دیالوگ های فیلم عالی و بی نقص بود. شوکی که تو بعضی صحنه ها وارد میشد رو دوست داشتم و مخصوصا قسمت همخوانی آهنگ مایکل جکسون توی ماشین عالی بود.نور پردازی فیلم رو خیلی دوست داشتم.
و اما سکانس آخر و بازی سنگ کاغذ قیچی باعث شد مشتاقانه بچسبم به صندلی و حتی پلک نزنم.
به نظر خیلیا ناقص و بی محتوا بود ، ولی برای من تجربه جدیدی بود که با تمامه ناقصیش به دلم نشست.