نمایش›اگر

این نمایش در عین زیبا بودن بسیار متفکرانه بود.
طوری که با توجه به بازگشت های مکرر به گذشته منجر به یادآوری زیرکانه و نه مستقیم یک موضوع فلسفی می شد، همان تناسخ.
که البته شاید بتوان این تصور را در ذهن آورد که همان طور که انتظار می رفت با توجه به تفکر غالب که طبیعتا تفکر حاکم هم هست، در درجه اول برداشت به تفاوت و در ادامه تضاد و در نهایت منجر به تقابل و در نتیجه تعلیق نمایش شد.
در درجه بعدی، بعد احساسی نمایش یادآور بازتولید هوشمندانه مفاهیم احساسی رایج در ادبیات داخلی و خارجی و البته احساس و تجریه بسیاری از انسان ها می شد؛ یعنی همان برگشت های ذهنی مکرر (یا شاید نشخوار های ذهنی) به گذشته برای تصمیم گیری های نادرست قبلی، تا شاید تصور یا شاید بتوان گفت توهم امکان وجود نتایج متفاوت، باعث التیام هرچند موقت نتایج حاصل فعلی شود.
نمونه هایی مثل انتهای کتاب 1984 جرج اورول و محاوره درونی وینستون: "چقدر خود سر و نادانی، که دست رد به سینه پر عطوفت او زدی"
و البته نمونه های بسیاری از ادبیات ایران، طوری که در انتهای نمایش می شد با هر بار بازگشت به گذشته در نمایش، این شعر از وحشی بافقی رو در احساس و لحن بازیگر یافت:
"یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست -
خوی گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست"