سلام به همه
من در شرایطی نمایش رو دیدم که نیازمند به تلنگر و یادآوری میدیدم خودم رو .. و این نمایش چند تا از این تلنگرها برای من داشت .. پدر .. مادر .. زبان و کلام .. کربلایی که ندیدم و به اندازه ندیدنش بیتاب دیدنش نیستم .. بغلهایی که نابتر از بغلهای عاشقانه اند .. آتش سوزی هیات که منو یاد آتش سوزی مسجد ارک و شهادت هم مدرسه ایم انداخت.

اما از نظر فنی، نمایش برای من در نیومده بود .. حس کردم با شتاب آماده شده .. از نظر زبان ارتباط با مخاطب هم متمایل به صراحت بود .. البته به نظرم برای چنین مفاهیمی که قسمت خوبیش مشترک انسانی بود، رویکرد ضمنی بهتر بود .. تا حدوی حس میکنم در اینکه خودشون رو جای مخاطب بذارن یا دغدغه کافی به خرج ندادن یا به توفیق کافی نرسیده اند.
ولی به نظرم حالا که رویکرد متمایل به صراحت انتخاب شده بود، دیگه باید دل رو یه دله میکردن و با زبانی بلیغتر حرفی که مد نظرشون بود رو میزدن.

فکر میکنم ایده و دغدغه کلی، در مرحله نگارش متن حیف شده، و مرحله پرداخت و اجرا هم عاری از شتاب نبوده.

درباره نورپردازی هم .. زاویه تابش ... دیدن ادامه ›› طوری بود که در اپیزود خانم بدیعی، سایه ها اون پشت مدیریت نمیشدن .. و سخت میشد قضاوت کرد که طراحی شده بوده اند سایه ها.
لهجه شون هم ... گلی به گوشه جمال بازی توانمندانه شون:)

به نظرم این شمع آرایی هم که در نمایشهای با تم مذهبی یا معنوی یا دفاع مقدس یک گزینه هستند، اگر به اندازه کافی در خدمت نمایش نباشند، دلیلی بر پایبندی به این کلیشه نیست.

خدا قوت و عرض تشکر دارم خدمت همگی گروه .. پیشنهاد میکنم تا جایی که میشه رورانس رو هم با انرژی تر و گرمتر برگزار بفرمایید.


پ.ن.: ضمن احترام به نظر همگی، احتمال میدم صرف تم مذهبی کار نبوده که باعث شده به مذاق برخی مخاطبین عزیز خوش نیاد .. در نیامدن کار شاید دلیل اصلی بوده اما خودش رو به صورت فروکاست شده در تم مذهبی نشون داده؛
البته قبول دارم که تمهای ایدئولوژیک، چه ار نوع انتلکتوئل چه از نوع مذهبی، بیشتر در معرض در نیامدن یا مانیفستی شدن یا پس زدگی توسط بخشی از مخاطبین هستن.