روایتی که در سایه ماند

نمایش مصلوب شدن مسیح، که میتوانست به روایتی عمیق و تأثیرگذار درباره یکی از مهمترین وقایع تاریخ تبدیل شود، متأسفانه نتوانست رسالت خود را به انجام برساند. این اثر نه تنها در انتقال پیام انسانی و الهی داستان ناکام بود، بلکه به دلیل کاستی های متعدد در روایت، بازیگری، و طراحی، فرصت تأثیرگذاری عاطفی و فکری بر مخاطب را از دست داد.

روایت گمشده در سطح

داستانی که باید سرشار از عمق و معنا باشد، در این نمایش به شکلی پراکنده و سطحی روایت شد. وقایع کلیدی، مانند رنج و بخشش مسیح، به جای آنکه ... دیدن ادامه ›› با تأمل و پرداختی دقیق اجرا شوند، در میان دیالوگهای شتاب زده و صحنه هایی نامنسجم گم شدند. شخصیت مسیح، که نماد قربانی شدن برای عشق و بخشش است، در این اثر فاقد آن ابعاد انسانی و الهی بود که می‌توانست مخاطب را با خود همراه کند.

در روایت چنین داستانی، مخاطب انتظار دارد با مسیری پیوسته و پرمفهوم روبرو شود، روایتی که هر لحظه آن، احساس، فکر، و معنایی را به همراه داشته باشد. اما در این نمایش، این انسجام به طور کامل نادیده گرفته شد و مخاطب میان صحنه هایی سردرگم قرار گرفت که نه توانستند عاطفه برانگیز باشند و نه الهام‌بخش.

بازیگری که از نقش جا ماند

یکی از ستون های اصلی هر اثر نمایشی، بازیگری آن است. اما در این نمایش، بازیگران نتوانستند نقشی درخور موضوع بر عهده بگیرند. حرکات بدنی آنها فاقد هماهنگی با روایت داستان بود و در بسیاری از لحظات، به جای آنکه حس رنج، تردید، یا بخشش را منتقل کنند، به کل تصنعی و بی ارتباط میرسیدند. دیالوگهایی که باید قلب مخاطب را نشانه میرفت، به‌ دلیل ضعف در اجرا، بی روح و خسته کننده شدند.

لحن ها و تُن های صدایی که میتوانستند بار دراماتیک داستان را تقویت کنند، به شکلی یکنواخت و فاقد تنوع احساسی ارائه شدند. نتیجه این شد که صحنه های کلیدی، که باید عمق معنای مصلوب شدن را نمایان کنند، به لحظاتی گذرا و فراموش‌شدنی تبدیل شدند.

متنی که به اندازه کافی فکر نشده بود

نمایشنامه، به عنوان شالوده هر اثر نمایشی، باید با ظرافت و دقت طراحی شود. اما در این اثر، متن به شکلی سطحی و ناکافی نوشته شده بود. دیالوگها به جای آنکه تفکر و تأمل را برانگیزند، بگونه ای ساده و بدون عمق بیان شدند. در حالی که انتظار میرود در چنین موضوعی، ابعاد الهی و انسانی داستان با جزئیات و دقت روایت شوند، این نمایشنامه از چنین پرداختی بی بهره بود.

یکی از تصمیمات عجیب و نابجای این اثر، استفاده از شعر "ساعت پنج عصر" از مجموعه "ترانه‌های کولی" اثر فردریکو گارسیا لورکا ترجمه شده توسط احمد شاملو در پایان نمایش بود. چرا که این شعر مرثیه ای است برای مرگ ماتادور (گاو باز) معروف اسپانیایی، ایگناسیو سانچز مخیاس که در نبرد با گاو در ساعت پنج عصر جان باخت و قطعا هیچ ارتباط معنایی، مفهومی و تاریخی با مصلوب شدن مسیح ندارد. چنین انتخابی نه تنها باعث سردرگمی مخاطب شد، بلکه اعتبار کلی اثر را نیز از بین برد. پایان بندی که باید نقطه اوج پیام نمایش باشد، به لحظه ای بی ارتباط و گیج کننده تبدیل شد.

تأثیری که باید بر قلب ها می نشست

یک نمایش درباره مصلوب شدن مسیح، بیش از هر چیز باید قلب مخاطب را تسخیر کند و ذهن او را به تأمل وادارد. اما این اثر، با ضعف در متن، اجرا، و انتخابهای هنری، نه تنها چنین تأثیری بر جای نگذاشت، بلکه تجربه ای سطحی و فراموش شدنی برای مخاطبان خود به ارمغان آورد.

مخاطب امروز به دنبال اثری است که بتواند عواطف او را لمس کند و پرسشهای تازه ای در ذهن او برانگیزد. اما این نمایش، با روایتی گم شده در سطح، بازیگری ضعیف، و تصمیماتی نامربوط، از ایجاد این ارتباط عاطفی و فکری عاجز ماند.

امیدوارم روزی این اثر، با نگاهی دوباره به متن، روایت، و اجرا، در آینده ای نزدیک دوباره خلق شود آن هم به گونه ای که درخور عظمت و معنای این داستان تاریخی باشد. نمایشی که نه‌ تنها مفاهیم الهی و انسانی مصلوب شدن مسیح را به تصویر بکشد، بلکه بتواند در قلب و ذهن مخاطبان نفوذ کند و آن‌ها را برای مدتی طولانی به فکر فرو ببرد.