آثار سایمون نتیجه کنکاش و دغدغه‌هایش در اعماق یک جامعه بشری است، انسانی که در هر کجای دنیا در کمترین مسائل زندگی و رفع روزمره‌گی‌هایش ناتوان مانده است. بشری که در هر کجای این کره خاکی به عناوین مختلف درگیر خود بزرگ‌بینی‌های کاذب، دروغ، ریا و چاپلوسی است. روابط حاکم بر نمایشنامه‌های این کمدی‌نویس آمریکایی کاملاً مشخص و اتفاقا برای تماشاگر ایرانی قابل حدس است.
درام‌های این نویسنده عموماً و به دلیل جذابیت زبان در کمدی‌هایش، پرداخت مناسب کاراکترها در وضعیت‌های مختلف،نیازی به تغییرات شمایلی و یا ملیتی را در خود نمی‌بیند. کمااینکه برخی از گروه‌های نمایشی بدون هیچ ضرورتی و با انجام این کار می‌کوشند تا نگاهی ایرانیزه به آثار داشته باشند.

برای موفقیت در اجرای نمایشنامه‌های سایمون کافی است تا به دقت آنالیز ترکیب‌بندی کمدی‌های «رفتاری، کلامی و موقعیت» در اثر صورت گیرد، بنابراین بخش مهمی از چگونگی نسبت‌ها در طراحی میزانسن‌ها، انرژی بازی‌ها و ترسیم منظر نمایشی به دست خواهد آمد. اصولاً و اغلب، نمایشنامه، به خودی خود پیشنهادات را ارائه می‌دهد اما چگونگی و مقدار دریافت کارگردان و عکس‌العمل مناسب گروه به اکتشافات از اهمیت زیادی برخوردار است.مقداری که بهرام تشکر و گروهش به خوبی از پس دریافت هایش برآمده و با وجود اینکه نمایشنامه نزدیک به دو ساعت در برابر تماشاگر اجرا می شود ، اما ، ظرافت های اجرایی ش را از دست نمی دهد.