گذشته از یک کار خوب _ کارگردانی، میزانسن‌ها، دراماتورژی نمایشنامه روال عادی ، بازی‌های بازیگران و طراحی لباس و نور و موسیقی_ روند پختگی کارگردان جوان کار، کیارش رُست، از کار قبلی‌اش _ اولئانا_ تا این کار بسیار قابل توجه و ستودنی ست.
متأسفانه ما عادت کرده‌ایم که طبق ضرب‌المثل « مرغ همسایه غاز است » بیاندیشیم و خارج از حیطه جغرافیایی‌مان به جستجوی کارهای جدید و به قولی دهان پُر کن بگردیم.
حال اینکه در همین نزدیکی خودمان جوانانی مانند کیارش رُست وجود دارند که در صورت بها دادن به آنها و گذاشتن ابزارهای لازم در اختیارشان می‌توانند کارهایی به روی صحنه بیاورند که با دیدن آنها کمی اندیشه کنیم،
کلاهمان را به احترامشان برداشته و لبخند بزنیم و بگوییم: خدا را شکر که هنوز هستند جوانان جویای نامی که هم قلبشان برای تئاتر کشور می‌تپد و هم حرفی برای گفتن دارند و می‌توانند خودی نشان داده و اثر زیبا و قابل تأملی بیافرینند.
ای کاش انسان های شریف دیگری به مانند جناب مجیدی عزیز که سالیان سال برای ما خاطره ساخته‌اند، این انرژی جوانان امروزی را ببینند و چتر حمایتشان را باز کنند.