«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
نمایش از میان نهنگ ها را دیدم و لذت بردم
هر دو بازیگر مونولوگ هایشان را که خطاب به تماشاگر و گاهی با مشارکت آنان بود به خوبی بازی کردند.
به خصوص بازیگر زن، بانو کیانا منتجبی که انگار همه ی آن فضایی که بازی اش می کرد را زیسته بود و گویا ، گاهی که با تماشاگر گفتگو می کرد ، به فراخور واکنش طرف مقابل، حس هایی را بداهه اضافه می کرد که نشان از تسلطش به نقش و توانایی بازیگری اش داشت.
نقشی که برایش نوشته شده بود هم یکدست بود.
البته شخصیت پردازی مرد قصه در چند جا افت مختصری داشت که او را بیشتر از آنکه یک مرد تنهای فرزند از دست داده نشان دهد، روانی نشان می داد یا جایی که به سریال پایتخت اشاره می کند که به سلیقه ی موسیقی و هنری اش خدشه وارد می کند.
نکات دیگری هم هست اما هر چه هست این یک نمایش و نقد اجتماعی قابل تامل و دیدنی ست و توصیه می کنم حتما ببینید.
حتما در بسیاری از لحظات با آن همذات پنداری خواهید کرد .
آرش نصیری- روزنامه نگار
نمایش خروج، نمایشی چند لایه برای روایت یک عاشقانه است. بین سارا و علی، در آغاز یک زندگی ساده ی بعد از عشقی دانشجویی، در عین کشمکش برای تدارک یک زندگی بهتر، داستانک های عاشقانه ی زیبایی جاری ست. کم کم و در طی نمایش، در ساختاری غیر خطی، متوجه لایه های دیگری از داستان می شویم و در کم کم در می یابیم که این روایت ساراست از اتفاقی که افتاده. بقیه و کل ماجرا را باید بر صحنه دید.
کارگردان، در نمایش دادن قصه ای که خود نوشته، پایبند سبک خاصی نیست. نمایش گاهی سایکودراماتیک می شود، گاهی رئال و گاهی گرایشی به سبک های دیگر دارد و بازی یکدست و روان صحرا اسداللهی و مرتضی فروزانفر(بازیگر-کارگردان این نمایش) فضایی به وجود می آورد که نه تنها به هیچ عنوان ملال آور نیست بلکه بیننده را تا انتها با خود همراه می کند، به خصوص آنکه، پایان بخش نمایش، حضور و اجرای گرم اهورا ایمان روی ترانه ای زیبا از خود اوست که اجرایش، هم در راستای قصه ست و هم تیتراژ پایانی.