شب دشنه های بلند، متن و اجرای طناز و البته نیش داری دارد.
شیوه ها و مناسباتی که برای بیان این نمایش انتخاب شده هماهنگ با جهان ژانری انتخابی آن است. برخی از معیارها و خصوصیاتی که در مورد ادبیات پست مدرن مراد می کنیم در شب دشنه های بلند در شکل و ساختار اجرایی و دراماتیک،نمایشی شده است. بینامتنیت... ساختارزدایی از روایت خطی و متعارف ....حضور مولف در اثر و مجادله و شوخی با امر سوبژکتیو و نیز مسایلی که ممکن است بسیار جدی باشند...جفنگیت و ابتذال آگاهانه....جعل زمان و مکان ....جعل واقعیت و انشقاق امر واقعی در بی شمار واقعیت های دیگر ...پرداخت به خرده روایت ها ...فرا متن ...تناقض و گسست....بازی...
فارغ از اینکه تا چه اندازه این جهان و منش نمایشی را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم باید به این مساله توجه شود که در پس پشت این بازی های تکنیکی و روایی، شب دشنه های بلند از سر دلسوزی و درد، به امور ریشه دار و مهمی در این سرزمین می پردازد و نقدش می نماید....حسادت و بحران اصالت و اوریجینالیته ..
با تمرکز انتقادی بر دوره ای از تاریخ تاتر ایران و ذیل پرداخت به آن، وضعیتی قابل تعمیم به هر حوزه دیگر را در طول تاریخ معاصرمان به درستی میسر می انگارد و به شکل مطایبه آمیزی آسیب شناسی می کند. علی شمس حتی در جایی از نمایشنامه اش ضمن سوارکردن مفاهیمی انتقادی و اجتماعی درقالب بر شمردن پنج اثر به زعم او برجسته از پنج نمایشنامه نویس مهم ایران طی چند دهه اخیر به مثابه یک بررسی محققانه درون متنی ،به وضعیت اجتماعی سیاسی فرهنگی تاریخ معاصر ایران در این چند دهه ارجاع می دهد. از جنگ و قتل های سیاسی تا نقد قدرت و زبان و فرهنگ عامه.... او در گفتاری مقاله مآب در نمایشنامه اش اشاره می کند بیضایی( این حافظ عرصه نمایش) در مرگ یزدگرد از زبان معیار دور شده و کوهستانی در رقص روی لیوان ها به زبان معیار نزدیک شده یا از آن رد شده است.
مجدد خوشکوش بی ... دیدن ادامه ›› استعداد بخیل،حقارت خودش را از رخدادی که باعث تعطیلی همیشگی کارگاه نمایش می شود، جشن می گیرد چرا که دوست دارد بی استعدادی وحقارت و ناتوانی اش، جایگزین پویایی و ترقی و پیشرویی افرادی مثل نعلبندیان و اوانسیان و بیضایی و... شود. اشاره خوشکوش به بورژواهای کارگاه نمایش که قرتی درباری هستن!قابل مداقه است. هر علاقه مندی که کتاب تحقیقاتی تئاتر در گذر زمان، کارگاه نمایش از آغاز تا پایان 1348-1357، ستاره خرم زاده اصفهانی را ورقی زده باشد متوجه اثرات گسترده و تابنده ی این کارگاه در عرصه تئاتر پیشرو و نوآورانه ایران حتی تا به همین امروز خواهد شد.
اشاره به افسانه های دکامرون و بازنمایی اجرای نمایشی از آن در خواب نویسنده بخیل به شکل شیوه نمایش دل آرته با تلفیق شیوه های نمایش های سنتی(به گفته خود شمس)، در قسمت دوم شکل می گیرد که تعمدا تصنعی و بازنمایی شده است و ای کاش این تمهید بیشتر خنده دار می نمود.
طراحی صحنه با حروف یادآور بوم نقاشان و خط نگاران مدرنیست پیشگام ایرانی است و خوشایند و مرتبط با تم نوشتن در نمایش است.
علی شمس، از استعدادهای خوب و خلاق نمایشی امروز ایران است به امید شکوفایی های هرچه بیشترش در عرصه تئاتر این مملکت و البته جهان