نمایش گنجشک مفرغی را دیدم، این نمایش جزء معدود کارهای آقای کرمی می¬باشد که موضوعی غیر از جنگ دارد .اما با این وجود رگه¬هایی از آثار قبلی ایشان را می¬توان در آن دید. به نظرم تغییر روندی که از نمایش " چه کسی سهراب را کشت؟" شروع و با چند سالی درنگ به نمایش گنجشک مفرغی رسید..شاید از این به بعد شهرام کرمی را در مقام نویسنده و کارگردان با ژانری متفاوت ببینیم. "گنجشک مفرغی" هم گنجشگ(کوچکترین و ضعیف ترین) هم مفرغ (کم ارزش ترین)، خواسته¬های کوچکی که ما را از اصل زندگی و زندگی کردن باز می¬دارد و در طول این سفر همیشه به دنبال رویاهایی هستیم که تمام زیبای و لذت زندگی کردن و در کنار هم بودن را فراموش می¬کنیم. که در نمایش با فاصله¬های دوری که در میزانسن سعی شده رعایت و نشان داده شود.(اما ای کاش آقای همت کمی در صحنه جلوتر می¬آمدند).شاید ریتم کمی کند بود که این به دلیل فضا و حال و هوای متن و نمایش است. مطمئنا" بهترین بازی این نمایش از آن ایمان سلگی(منوچ) است (با احترام به تمام بازیگران این نمایش) و ای کاش آن دیالوگ را نمی¬گفت: ماچت کنم. طراحی صحنه¬ای که در عین سادگی مشخص است زحمت زیادی برای آن کشیده شده وچقدر درست ، فکر شده و مناسب این اجراست ؛ که در کنار رنگها وطراحی لباس مکمل یکدیگر هستند.و تمام اینها با طراحی نور و نورپردازی وهم آلود کار خود را به زیبایی نشان می¬دهند.
موسیقی نمایش به زیبای بر کار نشسته و در نهایت با تصویر ویدئو پروجکشن پایان کار اوج زیبایی تصویر و موسیقی کار می¬باشد. تبریک به کل گروه و به امید اجراهای بعدی شهرام کرمی که مطمئنا" زیباتر خواهد بود.