بازی آقای حمیدرضا مرادی رو دوست داشتم؛ شیرین‌تر از چیزی بود که توی روخوانی سریع نسخه‌ی مکتوب مجسم می‌کردم.
به نظرم بار جذابیت اجرای امشب، بعد از وودی آلن، روی دوش ایشون بود.
طراحی صحنه میتونست خیلی بهتر باشه؛ دست کم یه ساعت باید روی دیوار می‌بود تا وقتی تلفن زنگ میزنه، نات آکرمن به نشانه‌ی اینکه "کیه این وقت شب؟!" به جای خالی ساعت روی دیوار خیره نشه! در کل طراحی صحنه خیلی پای‌بند به نمایشنامه نبود.