غلامرضا نظام زاده کارگردان تئاتر

فاجعه به معنای واقعی کلمه
بازی‌های خیلی خیلی بد، طراحی صحنه‌ی بی‌ربط که اصلا در خدمت کار نیست و فقط قشنگه و تصاویری که هیچ ربطی ندارن و فقط سعی میکنن ادا در بیارن و یه داستان یه خطی که با یه مشت یاوه‌گویی بی‌معنی و زینت به یک ساعت اجرای خسته‌کننده تبدیل شده که حتی از سکوت‌هایی که میوفته هم میشه متوجه شد هیچ کارگردانی وجود نداشته که از بیرون کمی به کار جهت بده و این میزان خسته‌کنندگی و بی‌معنا بودن رو میشد از صدای خیلی کم دست‌ها در رورانس و صحبت‌های تماشاچی‌های در حال خروج از سالن هم فهمید
کاش افرادی مثل صابر ابر کمی نگران اعتبارشون بودن و اسم‌شون رو پشت هر کاری نمیزاشتن

یک اجرای خسته‌کننده و بدون کشش و تعلیق که سعی میکنه ادای فیلم ترسناک‌های هالیوودی رو در بیاره اما هر چی بیشتر زور میزنه بیشتر مضخک و خنده‌دار میشه.
حیف این بازی‌های خوب و طراحی صحنه‌ی چشم‌نواز و فضاساز که با یه متن کم‌جون و بی‌سر و ته که پاش روی زمین نیست، پوچ شدن و از بین رفتن

یک اجرای فوق‌العاده خلاقانه با حرکات و صداهای خوب که همه چیزش به اندازه و درسته و هیچ چیز اضافه‌ای نداره و با یه اجرای جمف و جور و کوتاه و ساده‌ترین چیزها تمام مدت لبخند رو روی لب‌تون نگه میداره و کاری میکنه که تا مدت‌ها در خاطرتون بمونه
دیدن مثلث لذت‌بخش و ندیدنش معادل از دست دادن چیز بزرگیه