نمایش سعی دارد داکیودرما باشد. پرده های متفاوت اما همگی مانند دانه های تسبیح ارتباط منسجم دارند. انگار همگی یک ذکر را می گویند. از همان ابتدا دو پوشش دو بازیگر دو رنگ خیر و شر تعزیه ایرانی قرمز و سبز پیش بینی شر و خیر را می بینی و گاهی ترکیب این دو یعنی در دل هر باطلی , حقی هم هست. ویا کت سفید روی لباس قرمز نماد صلح طلبی در جبهه باطل , رنگها آگاهانه و تمثیلی است . هر پرده یک دیالوگ تاریخی است که بلافاصله اجرای مرتبط با آن را می بینید. بیان تاریخ شفاهی و گم شده عوام را دارد. اولین شناسنامه ایرانی اولین شناسنامه زنانه ایران است که با نام زینب فارسی( فاطمه ایرانی) به محاق اعتیاد رفته و نماد ایران است. پرده آخر در عین جدی بودن انگار همه چیز را به تمسخر می کشد طنز تلخ و یا درامای مضحک و بالاخص ادبیات را , پرده آخر دیکته شده است و حتی قاضی ( که خود نماد بی عدالتی دوره ساسانیان باید باشد ) مملو از خردمندی است و از روی نسخه از پیش تعیین شده می خواند . تاریخ در عین صداقت می تواند بازیچه قدرت هم باشد. اگر در یکی از پرده ها نیم نگاهی هم به دوره بعد از انقاب می کرد. کار تمام بود. در نهایت بازی فوق العاده دو بازیگر قابل ستایش است . توصیه موکد بر دیدن این اثر فاخر دارم.