خانم غیاثیان,
1.منظورم از اشتباهشون این بود که,اونا به خیال اینکه یک میلیون دلار و بدست میارن,کلی هزینه های مختلف کرده بودن (چک دست مردم داشتن) خوب تو همچین موقعیتی یا باید بمونی(تو زندان)یا فرار کنی.این با چیزی که آقای آقاخانی تو آئین افتتاحیه گفتن فرق می کنه(مهاجرت برای بدست آوردن فرصتهای بهتر) همونطور که آقای شاهین نصیری فرمودند ای بیشتر داستان طمع شمعدانی هاست.

2.همه مواردی که شما ذکر کردید درستن ولی به نظر بنده کارگردان با تغییر ریتم باید زمانی را برای تعمق در متن به تماشاگر بده,وقتی در بیشتر مواقع بازیگرها با سرعت خیلی بالا دیالوگ هارا می گن(شب اول که اینطور بود) کار فرصت فکر کردن و تجزیه و تحلیل دیالو گها را به شما نمی ده و اثر عمیقی روی تماشگر نمی ذاره

3. به نظر بنده اگر کارگردان به صحنه دزدیدن بلیط تو خونه خان عمو , چیز خور کردن و مرگش کامل می پرداخت موقعیت های طنز زیادی ایجاد می شد و اثر خیلی بشتری روی تماشگر داشت(تماشگر را درگیر می کرد) و ترازدی داستان حس می کرد تا اینکه راوی(دختر) داستانو تعریف کنه