خوشحالم که پنجاه – پنجاه را دیدم
برای من این نمایش روی‌آوردی هنرمندانه و دلنشین بود از هرآنچه درد، فریاد، عشق، فراق و در نهایت سوختنِ امید و آرزوهای قشنگ در ورق‌های تاریخ سراغ داشتم.
نمایش پنجاه – پنجاه ؛ تجربه‌ای بود از تجسم واقعی و اندوهناک چهره زرد غم ، درک کنه فریاد ، حرکت زیبای عشق در زوال رهایی، و در نهایت مرگ که با همه سیاهی و اندوهش موجب آزادی روح انسان‌هایی می‌شود که از آنها اندک جسمی برای سوختن باقی مانده.
در پنجاه - پنجاه رقص نور، حرکات زیبا و پروازگونه آن فرشته‌های بازیگر، هم‌آوایی صداها و پیوستگی داستان به طرزی شگفت‌انگیز و ماهرانه با کارگردانی آقای اسماعیل کاشی در آن صحنه زیبای نمایش، بگونه‌ای بر دل و جان می‌نشست که در لحظه‌ای خود را با صورتی زرد و زخمی ، به زیبایی آنچه در طراحی چهره‌ها با هنرمندی تمام حک شده بود دیدم.
دیدن پنجاه – پنجاه مثل گریه‌ای عمیق بعد از غمی جانکاه و ابدی است که آرامش می‌بخشد
در عهدی که هنر زیر سایه‌ای سیاه آرمیده، پنجاه – پنجاه تعریف واقعی هنر است که برای بارها دیده شدن و لذت بردن خلق شده