بعد از مدت ها دیدن یه کار تمیز ، دقیق ، بسیاررر تمرین شده و با مضمون داستانی جذاب و کارگردانی هوشمندانه خیلی بهم احساس رضایت داد.
به عنوان یک مخاطب تخصصی تئاتر از دیدن کارهایی که زیاده گویی و گنده گویی دارن واقعا خسته شدم ولی میشه با دیدن این نمایش متوجه شد که حتما نیازی نیست به هر دری بزنید تا کار خاص و عجیبی ( البته به دید خودشون) خلق کنید.. به جاش اگر بازیگرایی مثل بازیگران این کار داشته باشید که سرشار از انرژی تمرکز و انگیزه برای انجام تک تک کنش هاشون روی صحنه هستن و یک ایده اجرایی جذاب و معقول داشته باشید که با نگاه دقیق کارگردان روی اون پرداخت لازم و کافی صورت گرفته باشه میتونید به همچین اجرای درخشانی برسید
البته که همیشه به هر کاری نقدهایی هم وارد هست و این نمایش هم جدا از بقیه نیست ولی وقتی کاملا احساس میکنید و میبینید که بازیگرانی که روی صحنه هستن با توجه به حجم بسیار بالای حرکت های طراحی شده و هماهنگی که باید در برخورد با هم روی صحنه داشته باشن، از هیچ کدوم از کنش هاشون حتی بعد از چندین بار تکرار به سادگی نمیگذرن به نظرم باید از نقد ها و ایراد گیری های بی مورد صرف نظر کنیم.با این حال بازی یک نفر از بازیگران بیشتر به چشمم اومد و اون خانمی بود که نقش یه پسر رو بازی میکردن و دیالوگی هم به همین مضمون داشتن ( آقام میگه علی ننم میگه رضا..اسمم علیرضاست) صدایی بسیار رسا داشتن،حرکت های کنترلی و بیو مکانیکی خیلی دقیقی داشتن با توجه به اینکه معمولا این حرکات برای بازیگران خانوم مشکل هست..پز های درخور با کاراکترشون و از همه مهمتر نگاه ها و ((پلک زدن های کنترل شده)) که این مورد آخر رو در بعضی از بازیگرای دیگشون ندیدم !!
این نمایش مثل بسیاری از نمایشها با التماس نمیخواد که مخاطب رو به فکر کردن وادار کنه و دقیقا بالعکس خود تماشاچی مجبور به تمرکز و تفکر میشه تا چیزیرو از دست نده و این نشونه موفقیت یک اجراست..
دیدن این نمایش رو حتما پیشنهاد میکنم

آقام میگه علی ، ننم میگه رضا !! اسمم علیرضاست...