من خودم توی پرده اول ذهنم رفت سمت دنیای بعد از مرگ اما با ادامه بازی و حرف های راوی برداشت کردم که دنیای حالاست وقتی بازیگر تقلی می کرد، داشت توی مسیر زندگیش حرکت میکرد. جوری که خودش هم گفت حتی نمیدونست چرا انقد سختی رو تحمل میکنه و ایا بعدش چیز قشنگی هست یانه اما با همه این تفاسیر بعد از خودش نسل دیگه ای به جا گذاشت که بازهم اون راه سخت رو ادامه بده(صدای گریه نوزاد و اون عروسک). اون چمدون و آدمی که ازش بیرون اومد به نظرم نسل بعد بود که از یه دنیای بسته به این دنیا اومد بهش یه اسباب بازی دادن و هیچ چیزی نمیدونست، شروع به تقلید کردو فکر میکرد داره زندگی کردن رو یاد میگیره اما بزرگ شد اولین لغزش رو تجربه کرد و زمین خورد،بادکنک هاش رو هم ازش گرفتن! بازیگر برعکس چیزی که فکر کردم توی پرده اخر واقعا از دنیا رفت و اون اینه و صدای رادیو!! تهران بی اون مثل قبل بود و همه ما درگیر روزمرگی خودمون بودیم شاید هرروز هزاران نفررو میبینیم که دست و پا میزنن و برای ادامه زندگیشون تقلا میکنن اما بی تفاوت فقط نظاره گر هستیم و درگیر خودمون،جنگ برای بقای خودمون با امید به اینکه نسلی رو بعد از خودمون به جا میذاریم و امیدواریم زندگیهامون بیهوده نبوده باشه.